قَالَ وَمَا عِلْمِي بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ {112} إِنْ حِسَابُهُمْ إِلَّا عَلَى رَبِّي لَوْ تَشْعُرُونَ {113} وَمَا أَنَا بِطَارِدِ الْمُؤْمِنِينَ {114} إِنْ أَنَا إِلَّا نَذِيرٌ مُّبِينٌ {115} قَالُوا لَئِن لَّمْ تَنتَهِ يَا نُوحُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمَرْجُومِينَ {116} قَالَ رَبِّ إِنَّ قَوْمِي كَذَّبُونِ {117} فَافْتَحْ بَيْنِي وَبَيْنَهُمْ فَتْحاً وَنَجِّنِي وَمَن مَّعِي مِنَ الْمُؤْمِنِينَ {118} فَأَنجَيْنَاهُ وَمَن مَّعَهُ فِي الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ {119} ثُمَّ أَغْرَقْنَا بَعْدُ الْبَاقِينَ {120} إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ {121} وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ {122} كَذَّبَتْ عَادٌ الْمُرْسَلِينَ {123} إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ هُودٌ أَلَا تَتَّقُونَ {124} إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ {125} فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ {126} وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى رَبِّ الْعَالَمِينَ {127} أَتَبْنُونَ بِكُلِّ رِيعٍ آيَةً تَعْبَثُونَ {128} وَتَتَّخِذُونَ مَصَانِعَ لَعَلَّكُمْ تَخْلُدُونَ {129} وَإِذَا بَطَشْتُم بَطَشْتُمْ جَبَّارِينَ {130} فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ {131} وَاتَّقُوا الَّذِي أَمَدَّكُم بِمَا تَعْلَمُونَ {132} أَمَدَّكُم بِأَنْعَامٍ وَبَنِينَ {133} وَجَنَّاتٍ وَعُيُونٍ {134} إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكُمْ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ {135} قَالُوا سَوَاء عَلَيْنَا أَوَعَظْتَ أَمْ لَمْ تَكُن مِّنَ الْوَاعِظِينَ {136} سورة الشعراء (26) ص

Nuh dedi ki: Onların yaptıkları hakkında bilgim yoktur. (112) Onların hesabı ancak Rabbime aittir. Bir düşünseniz! (113) Ben iman eden kimseleri kovacak değilim. (114) Ben ancak apaçık bir uyarıcıyım. (115) Dediler ki: Ey Nuh! (Bu davadan) vazgeçmezsen, iyi bil ki, taşlanmışlardan olacaksın! (116) Nuh: Rabbim! dedi, kavmim beni yalancılıkla suçladı. (117) Artık benimle onların arasında sen hükmünü ver. Beni ve beraberimdeki müminleri kurtar. (118) Bunun üzerine biz onu ve beraberindekileri, o dolu geminin içinde (taşıyarak) kurtardık. (119) Sonra da geri kalanları suda boğduk. (120) Doğrusu bunda büyük bir ders vardır; ama çokları iman etmezler. (121) Şüphesiz Rabbin, işte O, mutlak galip ve engin merhamet sahibidir. (122) Âd (kavmi) de peygamberleri yalancılıkla suçladı. (123) Kardeşleri Hûd onlara şöyle demişti: (Allah`a karşı gelmekten) sakınmaz mısınız? (124) Bilin ki, ben size gönderilmiş güvenilir bir elçiyim. (125) Artık Allah`a karşı gelmekten sakının ve bana itaat edin. (126) Buna karşı sizden hiçbir ücret istemiyorum. Benim ecrimi verecek olan, ancak âlemlerin Rabbidir. (127) Siz her yüksek yere bir alâmet dikerek eğleniyor musunuz? (128) Temelli kalacağınızı umarak sağlam yapılar mı ediniyorsunuz? (129) Yakaladığınız zaman, zorbalar gibi mi yakalıyorsunuz? (130) Artık Allah`tan korkun ve bana itaat edin. (131) (132) Bildiğiniz şeyleri size veren. size davarlar, oğullar, bağlar, pınarlar ihsan eden (Allah`a karşı gelmek) den sakının. (132) (133) Bildiğiniz şeyleri size veren. size davarlar, oğullar, bağlar, pınarlar ihsan eden (Allah`a karşı gelmek) den sakının. (133) (134) Bildiğiniz şeyleri size veren. size davarlar, oğullar, bağlar, pınarlar ihsan eden (Allah`a karşı gelmek) den sakının. (134) Doğrusu sizin hakkınızda muazzam bir günün azabından endişe ediyorum. (135) (Onlar) şöyle dediler: Sen öğüt versen de, vermesen de bizce birdir. (136)

""Er sagte: ""Und welche Kenntnis habe ich von dem, was sie getan haben? (112) "Ihre Rechenschaft ist einzig die Sache meines Herrn, wenn ihr euch dessen nur bewußt wäret! (113) Und ich werde die Gläubigen gewiß nicht hinauswerfen. (114) "Ich bin nichts (anderes) als ein aufklärender Warner."" (115) ""Sie sagten: ""Wenn du (davon) nicht abläßt, o Noah, so wirst du sicherlich gesteinigt werden."" (116) ""Er sagte: ""Mein Herr, mein Volk hat mich für einen Lügner gehalten. (117) ""Darum richte entscheidend zwischen mir und ihnen; und rette mich und die Gläubigen, die mit mir sind."" (118) "So erretteten Wir ihn und jene, die mit ihm in dem beladenen Schiff waren. (119) Dann ertränkten Wir hernach jene, die zurückblieben. (120) Wahrlich, hierin ist ein Zeichen, jedoch die meisten von ihnen glauben es nicht. (121) Und wahrlich, dein Herr - Er ist der Erhabene, der Barmherzige. (122) Die `Ad bezichtigten den Gesandten der Lüge, (123) "als ihr Bruder Hud zu ihnen sagte: ""Wollt ihr nicht gottesfürchtig sein? (124) "In Wahrheit, ich bin euch ein vertrauenswürdiger Gesandter, (125) darum fürchtet Allah und gehorcht mir. (126) Und ich verlange von euch keinen Lohn dafür; mein Lohn ist allein beim Herrn der Welten. (127) Errichtet ihr Bauwerke auf jeder Anhöhe, um euch zu vergnügen? (128) Und errichtet ihr Burgen, als solltet ihr lange leben? (129) Und wenn ihr zupackt, so benehmt ihr euch gewalttätig. (130) So fürchtet Allah und gehorcht mir. (131) Fürchtet Den, Der euch mit dem versorgt hat, was ihr kennt. (132) Er hat euch mit Vieh und Söhnen versorgt (133) und Gärten und Quellen. (134) "Wahrlich, ich fürchte für euch die Strafe eines gewaltigen Tages."" (135) ""Sie sagten: ""Es ist uns gleich, ob du (uns) predigst oder ob du (uns) nicht predigst. (136)

He said: "And what knowledge have I of what they used to do? (112) "Their account is only with my Lord, if you could (but) know. (113) "And I am not going to drive away the believers. (114) I am only a plain warner." (115) They said: "If you cease not, O Nûh (Noah)! You will surely be among those stoned (to death)." (116) He said: "My Lord! Verily, my people have belied me. (117) Therefore judge You between me and them, and save me and those of the believers who are with me." (118) And We saved him and those with him in the laden ship. (119) Then We drowned the rest (disbelievers) thereafter. (120) Verily, in this is indeed a sign, yet most of them are not believers. (121) And verily! Your Lord, He is indeed the All-Mighty, the Most Merciful. (122) 'Ad (people) belied the Messengers. (123) When their brother Hûd said to them: "Will you not fear Allâh and obey Him? (124) "Verily! I am a trustworthy Messenger to you. (125) "So fear Allâh, keep your duty to Him, and obey me. (126) "No reward do I ask of you for it (my Message of Islâmic Monotheism), my reward is only from the Lord of the 'Alamîn (mankind, jinn, and all that exists). (127) "Do you build high palaces on every high place, while you do not live in them? (128) "And do you get for yourselves palaces (fine buildings) as if you will live therein for ever[] (129) "And when you seize (some body), seize you (him) as tyrants? (130) "So fear Allâh, keep your duty to Him, and obey me. (131) "And keep your duty to Him, fear Him Who has aided you with all (good things) that you know. (132) "He has aided you with cattle and children. (133) "And gardens and springs. (134) "Verily, I fear for you the torment of a Great Day." (135) They said: "It is the same to us whether you preach or be not of those who preach. (136)

He said: "And what do I know as to what they do? (112) "Their account is only with my Lord, if ye could (but) understand. (113) "I am not one to drive away those who believe. (114) "I am sent only to warn plainly in public." (115) They said: "If thou desist not, O Noah! thou shalt be stoned (to death)." (116) He said: "O my Lord! Truly my people have rejected me. (117) "Judge thou, then between me and them openly, and deliver me and those of the Believers who are with me." (118) So we delivered him and those with him in, the Ark filled (with all creatures). (119) Thereafter We drowned those who remained behind. (120) Verily in this is a Sign: but most of them do not believe. (121) And verily thy Lord is He, the Exalted in Might, Most Merciful. (122) The `Ad (people) rejected the messengers. (123) Behold their brother Hud said to them: "Will ye not fear (Allah)? (124) "I am to you an messenger worthy of all trust. (125) "So fear Allah and obey me. (126) "No reward do I ask of you for it: my reward is only from the Lord of the Worlds. (127) "Do ye build a landmark on every high place to amuse yourselves? (128) "And do ye get for yourselves fine buildings in the hope of living therein (forever)? (129) "And when ye exert your strong hand, do ye do it like men of absolute power? (130) "Now fear Allah, and obey me. (131) "Yea fear Him Who has bestowed on you freely all that ye know. (132) "Freely has He bestowed on you cattle and sons― (133) And Gardens and Springs. (134) "Truly I fear for you the Penalty of a Great Day." (135) They said: "It is the same to us whether thou admonish us or be not among (our) admonishers! (136)

Il dit: «Je ne sais pas ce que ceux-là faisaient. (112) Leur compte n’incombe qu’à mon Seigneur. Si seulement vous êtes conscients. (113) Je ne suis pas celui qui repousse les croyants. (114) Je ne suis qu’un avertisseur explicite». (115) Ils dirent: «Si tu ne cesses pas, Noé, tu seras certainement du nombre des lapidés!» (116) Il dit: «Ô mon Seigneur, mon peuple me traite de menteur. (117) Tranche donc clairement entre eux et moi; et sauve-moi ainsi que ceux des croyants qui sont avec moi». (118) Nous le sauvâmes donc, de même que ceux qui étaient avec lui dans l’arche, pleinement chargée. (119) Et ensuite nous noyâmes le reste (les infidèles). (120) Voilà bien là un signe. Cependant, la plupart d’entre eux ne croient pas. (121) Et Ton Seigneur, c’est lui vraiment le Puissant, le Très Miséricordieux. (122) Les ‘Aad traitèrent de menteurs les Envoyés. (123) Et quand Hūd, leur frère (contribule), leur dit: «Ne craindrez-vous pas [Allah]?» (124) Je suis pour vous un messager digne de confiance, (125) Craignez Allah donc et obéissez-moi. (126) Et je ne vous demande pas de salaire pour cela; mon salaire n’incombe qu’au Seigneur de l’univers. (127) Bâtissez-vous par frivolité sur chaque colline un monument? (128) Et édifiez-vous des châteaux comme si vous deviez demeurer éternellement? (129) Et quand vous sévissez contre quelqu’un, vous le faites impitoyablement. (130) Craignez Allah donc et obéissez-moi. (131) Craignez Celui qui vous a pourvus de [toutes les bonnes choses] que vous connaissez, (132) qui vous a pourvus de bestiaux et d’enfants, (133) de jardins et de sources. (134) Je crains pour vous le châtiment d’un Jour terrible». (135) Ils dirent: «Que tu nous exhortes ou pas, cela nous est parfaitement égal (136)

Nuh menjawab: "Bagaimana aku mengetahui apa yang telah mereka kerjakan? (112) Perhitungan [amal perbuatan] mereka tidak lain hanyalah kepada Tuhanku, kalau kamu menyadari. (113) Dan aku sekali-kali tidak akan mengusir orang-orang yang beriman. (114) Aku [ini] tidak lain melainkan pemberi peringatan yang menjelaskan". (115) Mereka berkata: "Sungguh jika kamu tidak [mau] berhenti hai Nuh, niscaya benar-benar kamu akan termasuk orang-orang yang dirajam". (116) Nuh berkata: "Ya Tuhanku, sesungguhnya kaumku telah mendustakan aku; (117) maka itu adakanlah suatu keputusan antaraku dan antara mereka, dan selamatkanlah aku dan orang-orang yang mu’min besertaku". (118) Maka Kami selamatkan Nuh dan orang-orang yang besertanya di dalam kapal yang penuh muatan. (119) Kemudian sesudah itu Kami tenggelamkan orang-orang yang tinggal. (120) Sesungguhnya pada yang demikian itu benar-benar terdapat tanda [kekuasaan Allah], tetapi kebanyakan mereka tidak beriman. (121) Dan sesungguhnya Tuhanmu, Dialah Yang Maha Perkasa lagi Maha Penyayang. (122) Kaum ’Aad telah mendustakan para rasul. (123) Ketika saudara mereka Hud berkata kepada mereka: "Mengapa kamu tidak bertakwa? (124) Sesungguhnya aku adalah seorang rasul kepercayaan [yang diutus] kepadamu, (125) maka bertakwalah kepada Allah dan ta’atlah kepadaku. (126) Dan sekali-kali aku tidak minta upah kepadamu atas ajakan itu; upahku tidak lain hanyalah dari Tuhan semesta alam. (127) Apakah kamu mendirikan pada tiap-tiap tanah tinggi bangunan untuk bermain-main [1], (128) dan kamu membuat benteng-benteng dengan maksud supaya kamu kekal [di dunia]? (129) Dan apabila kamu menyiksa, maka kamu menyiksa sebagai orang-orang kejam dan bengis. (130) Maka bertakwalah kepada Allah dan ta’atlah kepadaku. (131) Dan bertakwalah kepada Allah yang telah menganugerahkan kepadamu apa yang kamu ketahui. (132) Dia telah menganugerahkan kepadamu binatang-binatang ternak, dan anak-anak, (133) dan kebun-kebun dan mata air, (134) sesungguhnya aku takut kamu akan ditimpa azab hari yang besar". (135) Mereka menjawab: "Adalah sama saja bagi kami, apakah kamu memberi nasehat atau tidak memberi nasehat, (136)

Nabi Nuh berkata: Dan apalah ada kaitannya pengetahuanku dengan (pangkat dan) pekerjaan mereka? (112) Sebenarnya hitungan amal mereka hanya terserah kepada Tuhanku; kalaulah kamu menyedari dan memahaminya (kamu tidak berkata demikian). (113) Dan aku tidak akan menghalau orang-orang yang beriman (daripada bercampur-gaul denganku). (114) Aku ini hanyalah seorang Rasul pemberi amaran yang jelas nyata (kepada semua iaitu tidak kira hina mulia). (115) Mereka (mengugut dengan) berkata: Jika engkau tidak mahu berhenti (daripada menyiarkan agamamu itu) wahai Nuh, sudah tentu engkau akan menjadi dari orang-orang yang direjam! (116) Nabi Nuh berdoa dengan berkata: Wahai Tuhanku! Sesungguhnya kaumku telah mendustakan daku. (117) Oleh itu, hukumkanlah antaraku dengan mereka, dengan hukuman tegas (yang menegakkan yang benar dan melenyapkan yang salah), serta selamatkanlah daku dan orang-orang yang beriman yang bersama-sama denganku (118) Maka Kami selamatkan dia dan orang-orang yang bersama-sama dengannya dalam bahtera yang penuh sarat (dengan berbagai makhluk). (119) Kemudian daripada itu, Kami tenggelamkan golongan (kafir) yang tinggal (tidak turut bersama dalam bahtera). (120) Sesungguhnya pada peristiwa yang demikian, terdapat satu tanda (yang membuktikan kekuasaan Allah) dan dalam pada itu, kebanyakan mereka tidak juga mahu beriman. (121) Dan sesungguhnya Tuhanmu (wahai Muhammad), Dialah sahaja Yang Maha Kuasa, lagi Maha Mengasihani. (122) (Demikian juga) kaum Aad telah mendustakan Rasul-rasul (yang diutus kepada mereka). (123) Ketika saudara mereka Nabi Hud, berkata kepada mereka: Hendaknya kamu mematuhi perintah Allah dan menjauhi laranganNya. (124) Sesungguhnya aku ini seorang Rasul yang amanah, (yang diutus oleh Allah) kepada kamu. (125) Oleh itu, takutilah kamu akan (kemurkaan) Allah dan taatlah kepadaku. (126) Dan aku tidak meminta kepada kamu sebarang upah mengenai apa yang aku sampaikan (dari Tuhanku); balasanku hanyalah terserah kepada Allah Tuhan sekalian alam. (127) Patutkah kamu mendirikan pada tiap-tiap tempat yang tinggi bangunan-bangunan yang tersergam, padahal kamu tidak membuatnya dengan sesuatu tujuan yang baik. (128) Dan kamu pula bersusah payah mendirikan istana-istana dan benteng-benteng yang kukuh dengan harapan hendak kekal hidup selama-lamanya? (129) Dan apabila kamu memukul atau menyeksa, kamu melakukan yang demikian dengan kejam bengis? (130) Oleh itu, takutilah kamu akan (kemurkaan) Allah dan taatlah kepadaku. (131) Dan berbaktilah kamu kepada Allah yang telah menolong kamu dengan pemberian nikmat-nikmatNya yang kamu sedia mengetahuinya. (132) Diberinya kamu binatang-binatang ternak (yang biak) serta anak-pinak (yang ramai), (133) Dan taman-taman (yang indah permai) serta mata air-mata air (yang mengalir). (134) Sesungguhnya aku takut, (bahawa) kamu akan ditimpa azab seksa hari yang besar (huru-haranya). (135) Mereka menjawab: Sama sahaja bagi kami, samada engkau beri nasihat pengajaran, atau engkau tidak menjadi dari orang-orang yang memberi nasihat pengajaran. (136)

Dijo: No me corresponde saber lo que hacen. (112) Su cuenta no incumbe sino a mi Señor, si fuerais conscientes. (113) Y yo no voy a rechazar a los creyentes. (114) Yo sólo soy un advertidor explícito. (115) Dijeron: Si no dejas de hacerlo, Nuh, date por lapidado. (116) Dijo: ¡Señor mío! Realmente mi gente me ha negado. (117) Dicta un juicio entre ellos y yo y sálvame a mí y a los creyentes que están conmigo. (118) Y lo salvamos a él y a quien con él estaba en la nave henchida. (119) Luego ahogamos a los que quedaron. (120) Realmente en eso hay un signo.La mayoría de ellos no eran creyentes. (121) Es cierto que tu Señor es el Irresistible, el Compasivo. (122) Los Ad negaron a los enviados (123) cuando su hermano Hud les dijo: ¿No vais a temer? (124) Yo soy para vosotros un mensajero fiel. (125) Así pues temed a Allah y obedecedme. (126) No os pido por ello ningún pago, mi recompensa sólo incumbe al Señor de los mundos. (127) ¿Cómo es que edificáis señales en los lugares elevados de cada camino por capricho? (128) ¿Y os construís fortalezas como si fuerais a ser inmortales? (129) ¿Y cuando atacáis, os comportáis como tiranos? (130) ¡Temed a Allah y obedecedme! (131) ¡Temed a Aquel que os ha agraciado con lo que sabéis! (132) Os ha agraciado con ganado e hijos, (133) jardines y manantiales. (134) De verdad temo para vosotros el castigo de un día grave. (135) Dijeron: Nos da igual que nos exhortes o que te quedes sin exhortarnos. (136)