مَا تَسْبِقُ مِنْ أُمَّةٍ أَجَلَهَا وَمَا يَسْتَأْخِرُونَ {43} ثُمَّ أَرْسَلْنَا رُسُلَنَا تَتْرَا كُلَّ مَا جَاء أُمَّةً رَّسُولُهَا كَذَّبُوهُ فَأَتْبَعْنَا بَعْضَهُم بَعْضاً وَجَعَلْنَاهُمْ أَحَادِيثَ فَبُعْداً لِّقَوْمٍ لَّا يُؤْمِنُونَ {44} ثُمَّ أَرْسَلْنَا مُوسَى وَأَخَاهُ هَارُونَ بِآيَاتِنَا وَسُلْطَانٍ مُّبِينٍ {45} إِلَى فِرْعَوْنَ وَمَلَئِهِ فَاسْتَكْبَرُوا وَكَانُوا قَوْماً عَالِينَ {46} فَقَالُوا أَنُؤْمِنُ لِبَشَرَيْنِ مِثْلِنَا وَقَوْمُهُمَا لَنَا عَابِدُونَ {47} فَكَذَّبُوهُمَا فَكَانُوا مِنَ الْمُهْلَكِينَ {48} وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ لَعَلَّهُمْ يَهْتَدُونَ {49} وَجَعَلْنَا ابْنَ مَرْيَمَ وَأُمَّهُ آيَةً وَآوَيْنَاهُمَا إِلَى رَبْوَةٍ ذَاتِ قَرَارٍ وَمَعِينٍ {50} يَا أَيُّهَا الرُّسُلُ كُلُوا مِنَ الطَّيِّبَاتِ وَاعْمَلُوا صَالِحاً إِنِّي بِمَا تَعْمَلُونَ عَلِيمٌ {51} وَإِنَّ هَذِهِ أُمَّتُكُمْ أُمَّةً وَاحِدَةً وَأَنَا رَبُّكُمْ فَاتَّقُونِ {52} فَتَقَطَّعُوا أَمْرَهُم بَيْنَهُمْ زُبُراً كُلُّ حِزْبٍ بِمَا لَدَيْهِمْ فَرِحُونَ {53} فَذَرْهُمْ فِي غَمْرَتِهِمْ حَتَّى حِينٍ {54} أَيَحْسَبُونَ أَنَّمَا نُمِدُّهُم بِهِ مِن مَّالٍ وَبَنِينَ {55} نُسَارِعُ لَهُمْ فِي الْخَيْرَاتِ بَل لَّا يَشْعُرُونَ {56} إِنَّ الَّذِينَ هُم مِّنْ خَشْيَةِ رَبِّهِم مُّشْفِقُونَ {57} وَالَّذِينَ هُم بِآيَاتِ رَبِّهِمْ يُؤْمِنُونَ {58} وَالَّذِينَ هُم بِرَبِّهِمْ لَا يُشْرِكُونَ {59} سورة المؤمنون (23) ص

Hiçbir ümmet, ecelini ne öne alabilir, ne de erteleyebilir. (43) Sonra biz peyderpey peygamberlerimizi gönderdik. Herhangi bir ümmete peygamberlerinin geldiği her defasında, onlar bu peygamberi yalanladılar; biz de onları birbiri ardından yok ettik ve onları ibret hikâyelerine dönüştürdük. Artık iman etmeyen kavmin canı cehenneme! (44) (45) Sonra âyetlerimizle ve apaçık bir fermanla Musa ve kardeşi Harun`u Firavun`a ve ileri gelenlerine gönderdik. Onlar ise kibre kapıldılar ve ululuk taslayan bir kavim oldular. (45) (46) Sonra âyetlerimizle ve apaçık bir fermanla Musa ve kardeşi Harun`u Firavun`a ve ileri gelenlerine gönderdik. Onlar ise kibre kapıldılar ve ululuk taslayan bir kavim oldular. (46) Bu yüzden dediler ki: Kavimleri bize kölelik ederken, bizim gibi olan bu iki adama inanır mıyız? (47) Böylece onları yalanladılar ve bu sebeple helâk edilenlerden oldular. (48) Andolsun biz Musa`ya, belki onlar yola gelirler diye, Kitab`ı verdik. (49) Meryem oğlunu ve annesini de (kudretimize) bir alâmet kıldık; onları, yerleşmeye elverişli, suyu bulunan bir tepeye yerleştirdik. (50) "Ey Peygamberler! Temiz olan şeylerden yeyin; güzel işler yapın. Ben sizin yaptıklarınızı hakkıyla bilmekteyim." (51) "Şüphesiz bu (insanlar) bir tek ümmet olarak sizin ümmetinizdir; ben de sizin Rabbinizim. Öyle ise benden sakının" (denildi). (52) Ne var ki insanlar kendi aralarındaki işlerini parça parça böldüler. Her gurup kendilerinde bulunan (fikir ve davranış) ile sevinip böbürlenmektedirler. (53) Şimdi sen onları bir zamana kadar gaflet ve sapıklıkları ile başbaşa bırak! (54) (55) Sanıyorlar mı ki, onlara verdiğimiz servet ve oğullar ile kendilerine faydalar sağlamak için can atıyoruz? Hayır, onlar işin farkına varamıyorlar. (55) (56) Sanıyorlar mı ki, onlara verdiğimiz servet ve oğullar ile kendilerine faydalar sağlamak için can atıyoruz? Hayır, onlar işin farkına varamıyorlar. (56) Rablerine olan saygıdan dolayı kötülükten sakınanlar; (57) Rablerinin âyetlerine inananlar; (58) Rablerine ortak tanımayanlar; (59)

Kein Volk kann seine festgesetzte Frist beschleunigen, noch kann es sie hinauszögern. (43) Dann entsandten Wir Unsere Gesandten, einen nach dem anderen. Sooft ein Gesandter zu seinem Volke kam, bezichtigten sie ihn der Lüge. So ließen Wir sie einander folgen und machten ihr (Schicksal) zu (viel erzählten) Geschichten. Verflucht sei denn das Volk, das nicht glaubt! (44) Alsdann sandten Wir Moses und seinen Bruder Aaron mit Unseren Zeichen und einer klaren Vollmacht (45) zu Pharao und seinen Vornehmen; doch sie wandten sich verächtlich ab; denn sie waren ein hochmütiges Volk. (46) "Sie sagten: ""Sollen wir an zwei uns gleichen Menschen glauben, wo ihr Volk uns doch dienstbar ist?"" (47) "So bezichtigten sie beide der Lüge, und sie gehörten zu denen, die venichtet wurden. (48) Und wahrlich, Wir gaben Moses das Buch, auf daß sie dem rechten Weg folgen mögen. (49) Und Wir machten den Sohn der Maria und seine Mutter zu einem Zeichen und gewährten ihnen Zuflucht zu einem Hügel mit einer grünen Fläche und einem fließenden Quell. (50) O ihr Gesandten, eßt von den reinen Dingen und tut Gutes. Wahrlich, Ich weiß recht wohl, was ihr tut. (51) Und diese eure Gemeinschaft ist eine einheitliche Gemeinschaft, und Ich bin euer Herr. So fürchtet Mich. (52) Aber sie (die Menschen) wurden untereinander uneinig und spalteten sich in Parteien, und jede Partei freute sich über das, was sie selbst hatte. (53) Darum überlaß sie eine Zeitlang ihrer Unwissenheit. (54) Meinen sie denn, indem Wir sie reichlich mit Vermögen und Söhnen versorgen, (55) würden Wir Uns beeilen, ihnen Gutes zu tun? Nein, sie nehmen es nicht wahr. (56) Wahrlich, jene, die sich aus Furcht vor ihrem Herrn Sorge tragen, (57) und jene, die an die Zeichen ihres Herrn glauben, (58) und jene, die ihrem Herrn nichts zur Seite stellen, (59)

No nation can advance their term, nor can they delay it. (43) Then We sent Our Messengers in succession, Every time there came to a nation their Messenger, they denied him, so We made them follow one another (to destruction), and We made them as Ahadîth (the true stories for mankind to learn a lesson from them). So away with a people who believe not! (44) Then We sent Mûsa (Moses) and his brother Hârûn (Aaron), with Our Ayât (proofs, evidences, verses, lessons, signs, revelations, etc.) and manifest authority, (45) To Fir'aun (Pharaoh) and his chiefs, but they behaved insolently and they were people self-exalting (by disobeying their Lord, and exalting themselves over and above the Messenger of Allâh). (46) They said: "Shall we believe in two men like ourselves, and their people are obedient to us with humility (and we use them to serve us as we like)." (47) So they denied them both [Mûsa (Moses) and Hârûn (Aaron)] and became of those who were destroyed (48) And indeed We gave Mûsa (Moses) the Scripture, that they may be guided. (49) And We made the son of Maryam (Mary) and his mother as a sign, And We gave them refuge on high ground, a place of rest, security and flowing streams. (50) O (you) Messengers! Eat of the Taiyyibât [all kinds of Halâl (lawful) foods (meat of slaughtered eatable animals, milk products, fats, vegetables, fruits, etc.], and do righteous deeds. Verily! I am Well-Acquainted with what you do. (51) And verily! this your religion (of Islâmic Monotheism) is one religion, and I am your Lord, so keep your duty to Me. (52) But they (men) have broken their religion among them into sects[], each group rejoicing in what is with it (as its belief). (53) So leave them in their error for a time. (54) Do they think that in wealth and children with which We enlarge them (55) We hasten unto them with good things (Naz it is Fitnah (trail) in this worldly life so that they will have no share of good things in the Hereafter)? but they perceive not. (Tafsir At-Qurtubi) (56) Verily! those who live in awe for fear of their Lord; (57) And those who believe in the Ayât (proofs, evidences, verses, lessons, signs, revelations, etc.) of their Lord, (58) And those who join not anyone (in worship) as partners with their Lord; (59)

No people can hasten their term, nor can they delay (it). (43) Then sent We Our messengers in succession: every time there came to a people their messenger they accused him of falsehood: so We made them follow each other (in punishment): We made them as a tale (that is told): so away with a people that will not believe! (44) Then We sent Moses and his brother Aaron, with Our Signs and authority manifest (45) To Pharaoh and his Chiefs: but these behaved insolently: they were an arrogant people. (46) They said: "Shall we believe in two men like ourselves? And their people are subject to us!" (47) So they accused them of falsehood, and they became of those who were destroyed. (48) And We gave Moses the Book, in order that they might receive guidance. (49) And We made the son of Mary and his mother as a Sign: We gave them both shelter on high ground, affording rest and security and furnished with springs. (50) O ye messengers! Enjoy (all) things good and pure, and work righteousness: for I am well-acquainted with (all) that ye do. (51) And verily this Brotherhood of yours is a single Brotherhood and I am your Lord and Cherisher: therefore fear Me (and no other). (52) But people have cut off their affair (of unity), between them, into sects: each party rejoices in that which is with itself. (53) But leave them in their confused ignorance for a time. (54) Do they think that because We have granted them abundance of wealth and sons (55) We would hasten them on in every good? Nay they do not understand. (56) Verily those who live in awe for fear of their Lord; (57) Those who believe in the Signs of their Lord; (58) Those who join not (in worship) partners with their Lord; (59)

Nulle communauté ne peut avancer ni reculer son terme. (43) Ensuite, Nous envoyâmes successivement Nos messagers. Chaque fois qu’un messager se présentait à sa communauté, ils le traitaient de menteur. Et Nous les fîmes succéder les unes aux autres [dans la destruction], et Nous en fîmes des thèmes de récits légendaires. Que disparaissent à jamais les gens qui ne croient pas! (44) Ensuite, Nous envoyâmes Moïse et son frère Aaron avec Nos prodiges et une preuve évidente, (45) vers Pharaon et ses notables mais ceux-ci s’enflèrent d’orgueil: ils étaient des gens hautains. (46) Ils dirent: «Croirons-nous en deux hommes comme nous dont les congénères sont nos esclaves». (47) Ils les traitèrent [tous deux] de menteurs et ils furent donc parmi les anéantis. (48) Et Nous avions apporté le Livre à Moïse afin qu’ils se guident. (49) Et Nous fîmes du fils de Marie, ainsi que de sa mère, un prodige; et Nous donnâmes à tous deux asile sur une colline bien stable et dotée d’une source. (50) Ô Messagers! Mangez de ce qui est permis et agréable et faites du bien. Car Je sais parfaitement ce que vous faites. (51) Cette communauté, la vôtre, est une seule communauté, tandis que Je suis votre Seigneur. Craignez-Moi donc»(1). (52) Mais ils se sont divisés en sectes, chaque secte exultant de ce qu’elle détenait. (53) Laisse-les dans leur égarement pour un certain temps. (54) Pensent-ils que ce que Nous leur accordons, en biens et en enfants, (55) [soit une avance] que Nous Nous empressons de leur faire sur les biens [de la vie future]? Au contraire, ils n’en sont pas conscients. (56) Ceux qui, de la crainte de leur Seigneur, sont pénétrés, (57) qui croient aux versets de leur Seigneur, (58) qui n’associent rien à leur Seigneur, (59)

Tidak [dapat] sesuatu umatpun mendahului ajalnya, dan tidak [dapat pula] mereka terlambat [dari ajalnya itu]. (43) Kemudian Kami utus [kepada umat-umat itu] rasul-rasul Kami berturut-turut. Tiap-tiap seorang rasul datang kepada umatnya, umat itu mendustakannya, maka Kami perikutkan sebagian mereka dengan sebagian yang lain [1]. Dan Kami jadikan mereka buah tutur [manusia], maka kebinasaanlah bagi orang-orang yang tidak beriman. (44) Kemudian Kami utus Musa dan saudaranya Harun dengan membawa tanda-tanda [kebesaran] Kami, dan bukti yang nyata [2] (45) kepada Fir’aun dan pembesar-pembesar kaumnya, maka mereka ini takabur dan mereka adalah orang-orang yang sombong. (46) Dan mereka berkata: "Apakah [patut] kita percaya kepada dua orang manusia seperti kita [juga], padahal kaum mereka [Bani Israil] adalah orang-orang yang menghambakan diri kepada kita?" (47) Maka [tetaplah] mereka mendustakan keduanya, sebab itu mereka adalah termasuk orang-orang yang dibinasakan. (48) Dan sesungguhnya telah Kami berikan Al Kitab [Taurat] kepada Musa, agar mereka [Bani Israil] mendapat petunjuk. (49) Dan telah Kami jadikan [’Isa] putera Maryam beserta ibunya suatu bukti yang nyata bagi [kekuasaan Kami], dan Kami melindungi mereka di suatu tanah tinggi yang datar yang banyak terdapat padang-padang rumput dan sumber-sumber air bersih yang mengalir [3]. (50) Hai rasul-rasul, makanlah dari makanan yang baik-baik, dan kerjakanlah amal yang saleh. Sesungguhnya Aku Maha Mengetahui apa yang kamu kerjakan. (51) Sesungguhnya [agama tauhid] ini, adalah agama kamu semua, agama yang satu [4] dan Aku adalah Tuhanmu, maka bertakwalah kepada-Ku. (52) Kemudian mereka [pengikut-pengikut rasul itu] menjadikan agama mereka terpecah belah menjadi beberapa pecahan. Tiap-tiap golongan merasa bangga dengan apa yang ada pada sisi mereka [masing-masing]. (53) Maka biarkanlah mereka dalam kesesatannya sampai suatu waktu. (54) Apakah mereka mengira bahwa harta dan anak-anak yang Kami berikan kepada mereka itu [berarti bahwa], (55) Kami bersegera memberikan kebaikan-kebaikan kepada mereka? Tidak, sebenarnya mereka tidak sadar [5]. (56) Sesungguhnya orang-orang yang berhati-hati karena takut akan [azab] Tuhan mereka, (57) dan orang-orang yang beriman dengan ayat-ayat Tuhan mereka, (58) dan orang-orang yang tidak mempersekutukan dengan Tuhan mereka [sesuatu apa-pun], (59)

Sesuatu umat itu tidak dapat mendahului tempohnya yang telah ditentukan dan mereka pula tidak dapat melambatkannya. (43) Kemudian Kami mengutus Rasul-rasul Kami silih berganti. Tiap-tiap kali sesuatu umat didatangi Rasulnya, mereka mendustakannya; lalu Kami binasakan umat-umat yang demikian, lepas satu-satu dan Kami jadikan perihal mereka sebagai cerita-cerita (yang mendatangkan iktibar); maka kebinasaanlah kesudahannya bagi orang-orang yang tidak beriman. (44) Kemudian Kami mengutus Nabi Musa dan saudaranya: Nabi Harun, dengan membawa ayat-ayat keterangan Kami dan bukti (mukjizat) yang nyata. (45) Kepada Firaun dan kaumnya; lalu mereka menentang (seruan Nabi-nabi Allah itu) dengan sombong takbur, serta menjadi kaum yang membesarkan diri. (46) Sehingga mereka berkata (dengan angkuhnya): Patutkah kita beriman kepada dua manusia seperti kita, sedang kaum mereka menjadi orang-orang suruhan kita? (47) Oleh itu, merekapun mendustakan keduanya, lalu menjadilah mereka sebahagian dari orang-orang yang dibinasakan. (48) Dan sesungguhnya, Kami telah memberikan Nabi Musa Kitab Taurat, supaya mereka beroleh hidayat petunjuk. (49) Dan Kami jadikan (Nabi Isa) Ibni Mariam serta ibunya sebagai satu tanda (mukjizat) dan Kami telah menempatkan keduanya di tanah tinggi, tempat tinggal yang ada tanaman dan mata air yang mengalir. (50) Wahai Rasul-rasul, makanlah dari benda-benda yang baik lagi halal dan kerjakanlah amal-amal soleh; sesungguhnya Aku Maha Mengetahui akan apa yang kamu kerjakan. (51) Dan sesungguhnya agama Islam ini ialah agama kamu agama yang satu asas pokoknya, dan Akulah Tuhan kamu; maka bertakwalah kamu kepadaKu. (52) Kemudian umat Rasul-rasul itu berpecah-belah dalam urusan agama mereka kepada beberapa pecahan, tiap-tiap golongan bergembira dengan apa yang ada pada mereka. (53) Maka biarkanlah mereka tenggelam dalam kesesatannya itu hingga ke suatu masa. (54) Adakah mereka menyangka bahawa apa yang Kami berikan kepada mereka dari harta benda dan anak-pinak itu. (55) (Bermakna bahawa dengan yang demikian) Kami menyegerakan untuk mereka pemberian kebaikan? (Tidak!) Bahkan mereka tidak menyedari (hakikatnya yang sebenar). (56) Sesungguhnya orang-orang yang sentiasa bimbang disebabkan takut kepada (kemurkaan) Tuhan mereka. (57) Dan orang-orang yang beriman kepada ayat-ayat Tuhan mereka. (58) Dan orang-orang yang tidak mempersekutukan sesuatu yang lain dengan Tuhan mereka. (59)

Ninguna comunidad puede adelantar o atrasar su plazo. (43) Luego fuimos enviando sucesivamente a Nuestros mensajeros. Cada vez que uno de los mensajeros llegaba a una comunidad era tachado de mentiroso.Fueron pasando unas tras otras y las convertimos en casos ejemplares. ¡Fuera con una gente que no cree! (44) Después enviamos a Musa y a su hermano Harún con Nuestros signos y un poder visible; (45) a Firaún y su corte, pero ellos se llenaron de soberbia y fueron altivos. (46) Dijeron: ¿Cómo vamos a creer en dos seres humanos como nosotros cuyo pueblo es esclavo nuestro? (47) Negaron la verdad que decían y fueron destruídos. (48) Y le dimos el Libro a Musa para que pudieran guiarse. (49) E hicimos del hijo de Maryam y de su madre un signo. A ambos les dimos cobijo en una colina fértil con agua corriente. (50) Mensajeros, comed de las cosas buenas y obrad con rectitud que Yo sé lo que hacéis. (51) Y realmente vuestra comunidad es una única comunidad y Yo soy vuestro Señor, por lo tanto tened temor de Mí. (52) Pero fragmentaron lo que tenían, en escrituras. Y cada facción quedó contenta con lo suyo. (53) Déjalos en su confusión hasta un tiempo. (54) ¿Acaso creen que esas riquezas e hijos que con tanta largueza les concedemos... (55) Son porque Somos solícitos con ellos en darles bienes?Por el contrario no se dan cuenta. (56) En verdad los que están estremecidos por temor de su Señor, (57) ésos que creen en los signos de su Señor, (58) y que no asocian a otros con su Señor; (59)