وَاضْرِبْ لَهُم مَّثَلاً أَصْحَابَ الْقَرْيَةِ إِذْ جَاءهَا الْمُرْسَلُونَ {13} إِذْ أَرْسَلْنَا إِلَيْهِمُ اثْنَيْنِ فَكَذَّبُوهُمَا فَعَزَّزْنَا بِثَالِثٍ فَقَالُوا إِنَّا إِلَيْكُم مُّرْسَلُونَ {14} قَالُوا مَا أَنتُمْ إِلاَّ بَشَرٌ مِّثْلُنَا وَمَا أَنزَلَ الرَّحْمن مِن شَيْءٍ إِنْ أَنتُمْ إِلاَّ تَكْذِبُونَ {15} قَالُوا رَبُّنَا يَعْلَمُ إِنَّا إِلَيْكُمْ لَمُرْسَلُونَ {16} وَمَا عَلَيْنَا إِلاَّ الْبَلاَغُ الْمُبِينُ {17} قَالُوا إِنَّا تَطَيَّرْنَا بِكُمْ لَئِن لَّمْ تَنتَهُوا لَنَرْجُمَنَّكُمْ وَلَيَمَسَّنَّكُم مِّنَّا عَذَابٌ أَلِيمٌ {18} قَالُوا طَائِرُكُمْ مَعَكُمْ أَئِن ذُكِّرْتُم بَلْ أَنتُمْ قَوْمٌ مُّسْرِفُونَ {19} وَجَاء مِنْ أَقْصَى الْمَدِينَةِ رَجُلٌ يَسْعَى قَالَ يَا قَوْمِ اتَّبِعُوا الْمُرْسَلِينَ {20} اتَّبِعُوا مَن لاَّ يَسْأَلُكُمْ أَجْراً وَهُم مُّهْتَدُونَ {21} وَمَا لِي لاَ أَعْبُدُ الَّذِي فَطَرَنِي وَإِلَيْهِ تُرْجَعُونَ {22} أَأَتَّخِذُ مِن دُونِهِ آلِهَةً إِن يُرِدْنِ الرَّحْمَن بِضُرٍّ لاَّ تُغْنِ عَنِّي شَفَاعَتُهُمْ شَيْئاً وَلاَ يُنقِذُونِ {23} إِنِّي إِذاً لَّفِي ضَلاَلٍ مُّبِينٍ {24} إِنِّي آمَنتُ بِرَبِّكُمْ فَاسْمَعُونِ {25} قِيلَ ادْخُلِ الْجَنَّةَ قَالَ يَا لَيْتَ قَوْمِي يَعْلَمُونَ {26} بِمَا غَفَرَ لِي رَبِّي وَجَعَلَنِي مِنَ الْمُكْرَمِينَ {27} سورة يس (36) ص 440

Onlara, şu şehir halkını misal getir: Hani onlara elçiler gelmişti. (13) İşte o zaman biz, onlara iki elçi göndermiştik. Onları yalanladılar. Bunun üzerine üçüncü bir elçi gönderdik. Onlar: Biz size gönderilmiş (Allah) elçileriyiz! dediler. (14) Elçilere dediler ki: Siz de ancak bizim gibi birer insansınız. Rahman, herhangi bir şey indirmedi. Siz ancak yalan söylüyorsunuz. (15) (Elçiler) dediler ki: Rabbimiz biliyor; biz gerçekten size gönderilmiş elçileriz. (16) "Bizim vazifemiz, açık bir şekilde Allah`ın buyruklarını size tebliğ etmekten başka bir şey değildir" dediler. (17) (Bunun üzerine onlar:) Doğrusu siz bize uğursuz geldiniz. Eğer bu işten vazgeçmezseniz, andolsun sizi taşlarız. Ve bizden size mutlaka fena bir kötülük dokunur, dediler. (18) Elçiler şöyle cevap verdi: Sizin uğursuzluğunuz sizinle beraberdir. Size nasihat ediliyorsa bu uğursuzluk mudur? Bilakis, siz aşırı giden bir milletsiniz. (19) Derken şehrin öbür ucundan bir adam koşarak geldi. "Ey kavmim! dedi, bu elçilere uyunuz!" (20) "Sizden herhangi bir ücret istemeyen bu kimselere tâbi olun, çünkü onlar hidayete ermiş kimselerdir." (21) "Bana ne olmuş ki, beni yaratana ibadet etmeyecekmişim ! Halbuki, hepiniz O`na döndürüleceksiniz." (22) "O`ndan başka tanrılar mı edineyim? O çok esirgeyici Allah, eğer bana bir zarar dilerse onların (putların) şefaati bana hiçbir fayda vermez, beni kurtaramazlar." (23) "İşte o zaman ben apaçık bir sapıklığın içine gömülmüş olurum." (24) "Şüphesiz ben, Rabbinize inandım. beni dinleyin." (25) (26) Gir cennete! denildi."Keşke, dedi, Rabbimin beni bağışladığını ve beni ikrama mazhar olanlardan kıldığını kavmim bilseydi!" (26) (27) Gir cennete! denildi."Keşke, dedi, Rabbimin beni bağışladığını ve beni ikrama mazhar olanlardan kıldığını kavmim bilseydi!" (27)

Und präge ihnen das Gleichnis von den Leuten der Stadt, als die Abgesandten zu ihr kamen. (13) "Als Wir zwei zu ihnen schickten und sie von ihnen für Lügner gehalten wurden, da stärkten Wir (sie) durch einen dritten, und sie sagten: ""Wir sind zu euch entsandt worden."" (14) ""Jene sagten: ""Ihr seid nur Menschen wie wir; und der Allerbarmer hat nichts herabgesandt. Ihr sprecht nichts als Lügen."" (15) ""Sie sagten: ""Unser Herr weiß, daß wir wahrlich Abgesandte zu euch sind. (16) ""Und uns obliegt nur die klare Verkündigung."" (17) ""Sie sagten: ""Wir ahnen Böses von euch. Wenn ihr (davon) nicht ablaßt, so werden wir euch gewiß steinigen, und euch wird sicher unsere schmerzliche Strafe treffen."" (18) ""Sie sagten: ""Euer Unheil liegt bei euch selbst. Liegt es daran, daß ihr ermahnt werdet? Nein, ihr seid Leute, die das Maß überschreiten."" (19) ""Und es kam vom entferntsten Teil der Stadt ein Mann angelaufen. Er sagte: ""O meine Leute, folgt den Gesandten! (20) "Folgt denen, die keinen Lohn von euch fordern und die rechtgeleitet sind. (21) Und warum sollte ich nicht Dem dienen, Der mich erschaffen hat und zu Dem ihr zurückgebracht werdet? (22) Soll ich etwa andere außer Ihm zu Göttern nehmen? Wenn der Allerbarmer mir ein Leid zufügen will, so wird ihre Fürsprache mir nichts nützen, noch können sie mich retten. (23) Dann befände ich mich wahrlich in einem offenkundigen Irrtum. (24) "Ich glaube an euren Herrn; darum hört mich an."" (25) ""Da wurde (zu ihm) gesprochen: ""Geh in das Paradies ein."" Er sagte: ""O wenn doch meine Leute wüßten, (26) ""wie mein Herr mir vergeben und mich zu einem der Geehrten gemacht hat!"" (27)

And put forward to them a similitude; the (story of the) dwellers of the town, [It is said that the town was Antioch (Antakiya)], when there came Messengers to them. (13) When We sent to them two Messengers, they belied them both, so We reinforced them with a third, and they said: "Verily! We have been sent to you as Messengers." (14) They (people of the town) said: "You are only human beings like ourselves, and the Most Gracious (Allâh) has revealed nothing, you are only telling lies." (15) The Messengers said: "Our Lord knows that we have been sent as Messengers to you, (16) "And our duty is only to convey plainly (the Message)." (17) They (people) said: "For us, we see an evil omen from you, if you cease not, we will surely stone you, and a painful torment will touch you from us." (18) They (Messengers) said: "Your evil omens be with you! (Do you call it "evil omen") because you are admonished? Nay, but you are a people Musrifûn (transgressing all bounds by committing all kinds of great sins, and by disobeying Allâh). (19) And there came a man running from the farthest part of the town. He said: "O my people! Obey the Messengers. (20) "Obey those who ask no wages of you (for themselves), and who are rightly guided. (21) "And why should I not worship Him (Allâh Alone) Who has created me and to Whom you shall be returned. (22) "Shall I take besides Him âlihah (gods)? if the Most Gracious (Allâh) intends me any harm, their intercession will be of no use for me whatsoever, nor can they save me? (23) "Then verily, I should be in plain error. (24) Verily! I have believed in your Lord, so listen to me!" (25) It was said (to him when the disbelievers killed him): "Enter Paradise." He said: "Would that my people knew![] (26) "That my Lord (Allâh) has forgiven me, and made me of the honoured ones!" (27)

Set forth to them by way of a parable, the (story of) the Companions of the City. Behold, there came messengers to it. (13) When We (first) sent to them two messengers, they rejected them: but We strengthened them with a third: they said "Truly, we have been sent on a mission to you." (14) The (people) said: "Ye are only men like ourselves; and (Allah) Most Gracious sends no sort of revelation: Ye do nothing but lie." (15) They said: "Our Lord doth know that we have been sent on a mission to you: (16) "And Our duty is only to deliver the clear Message." (17) The (people) said: "For us, We augur an evil omen from you: if ye desist not, we will certainly stone you, and a grievous punishment indeed will be inflicted on you by us." (18) They said: "Your evil omens are with yourselves: (Deem ye this an evil omen) if ye are admonished? Nay, but ye are a people transgressing all bounds!" (19) Then there came running, from the farthest part of the City, a man saying "O my people! obey the messengers: (20) "Obey those who ask no reward of you (for themselves), and who have themselves received Guidance. (21) "It would not be reasonable in me if I did not serve Him Who created me, and to Whom ye shall (all) be brought back. (22) "Shall I take (other) gods besides Him? If (Allah) Most Gracious should intend some adversity for me, of no use whatever will be their intercession for me nor can they deliver me. (23) "I would indeed if I were to do so, be in manifest Error. (24) "For me, I have faith in the Lord of you (all): listen then to me!" (25) It was said: "Enter thou the Garden." He said "Ah me! would that my People knew (what I know)!― (26) "For that my Lord has granted me Forgiveness and has enrolled me among those held in honour!" (27)

Donne-leur comme exemple les habitants de la cité, quand lui vinrent les envoyés(1). (13) Quand Nous leur envoyâmes deux [envoyés] et qu’ils les traitèrent de menteurs. Nous [les] renforçâmes alors par un troisième et ils dirent: «Vraiment, nous sommes envoyés à vous». (14) Mais ils [les gens] dirent: «Vous n’êtes que des hommes comme nous. Le Tout Miséricordieux n’a rien fait descendre et vous ne faites que mentir». (15) Ils [les messagers] dirent: «Notre Seigneur sait qu’en vérité nous sommes envoyés à vous, (16) et il ne nous incombe que de transmettre clairement (notre message)». (17) Ils dirent: «Nous voyons en vous un mauvais présage. Si vous ne cessez pas, nous vous lapiderons et un douloureux châtiment de notre part vous touchera». (18) Ils dirent: «Votre mauvais présage est avec vous-mêmes. Est-ce que (c’est ainsi que vous agissez) quand on vous [le] rappelle? Mais vous êtes des gens outranciers!» (19) Et du bout de la ville, un homme vint en toute hâte et dit: «Ô mon peuple, suivez les messagers: (20) suivez ceux qui ne vous demandent aucun salaire et qui sont sur la bonne voie. (21) et qu’aurais-je à ne pas adorer Celui qui m’a créé? Et c’est vers Lui que vous serez ramenés. (22) Prendrais-je en dehors de Lui des divinités? Si le Tout Miséricordieux me veut du mal, leur intercession ne me servira à rien et ils ne me sauveront pas. (23) Je serai alors dans un égarement évident. (24) [Mais] je crois en votre Seigneur. Ecoutez-moi donc». (25) Alors, il [lui] fut dit: «Entre au Paradis». Il dit: «Ah si seulement mon peuple savait! (26) ...en raison de quoi mon Seigneur m’a pardonné et mis au nombre des honorés». (27)

Dan buatlah bagi mereka suatu perumpamaan, yaitu penduduk suatu negeri ketika utusan-utusan datang kepada mereka; (13) [yaitu] ketika Kami mengutus kepada mereka dua orang utusan, lalu mereka mendustakan keduanya; kemudian Kami kuatkan dengan [utusan] yang ketiga, maka ketiga utusan itu berkata: "Sesungguhnya kami adalah orang-orang yang diutus kepadamu". (14) Mereka menjawab: "Kamu tidak lain hanyalah manusia seperti kami dan Allah Yang Maha Pemurah tidak menurunkan sesuatupun, kamu tidak lain hanyalah pendusta belaka". (15) Mereka berkata: "Tuhan kami mengetahui bahwa sesungguhnya kami adalah orang yang diutus kepada kamu. (16) Dan kewajiban kami tidak lain hanyalah menyampaikan [perintah Allah] dengan jelas". (17) Mereka menjawab: "Sesungguhnya kami bernasib malang karena kamu, sesungguhnya jika kamu tidak berhenti [menyeru kami], niscaya kami akan merajam kamu dan kamu pasti akan mendapat siksa yang pedih dari kami". (18) Utusan-utusan itu berkata: "Kemalangan kamu itu adalah karena kamu sendiri. Apakah jika kamu diberi peringatan [kamu mengancam kami]? Sebenarnya kamu adalah kaum yang melampaui batas". (19) Dan datanglah dari ujung kota, seorang laki-laki [Habib An Najjar] dengan bergegas-gegas ia berkata: "Hai kaumku, ikutilah utusan-utusan itu, (20) ikutilah orang yang tiada minta balasan kepadamu; dan mereka adalah orang-orang yang mendapat petunjuk. (21) Mengapa aku tidak menyembah [Tuhan] yang telah menciptakanku dan yang hanya kepada-Nya-lah kamu [semua] akan dikembalikan? (22) Mengapa aku akan menyembah tuhan-tuhan selain-Nya, jika [Allah] Yang Maha Pemurah menghendaki kemudharatan terhadapku, niscaya syafa’at mereka tidak memberi manfa’at sedikitpun bagi diriku dan mereka tidak [pula] dapat menyelamatkanku? (23) Sesungguhnya aku kalau begitu pasti berada dalam kesesatan yang nyata. (24) Sesungguhnya aku telah beriman kepada Tuhanmu; maka dengarkanlah [pengakuan keimanan] ku. (25) Dikatakan [kepadanya]: "Masuklah ke surga". [1] Ia berkata: "Alangkah baiknya sekiranya kaumku mengetahui, (26) apa yang menyebabkan Tuhanku memberi ampun kepadaku dan menjadikan aku termasuk orang-orang yang dimuliakan". (27)

Dan ceritakanlah kepada mereka satu keadaan yang ajaib mengenai kisah penduduk sebuah bandar (yang tertentu) iaitu ketika mereka didatangi Rasul-rasul (Kami), (13) Ketika Kami mengutus kepada mereka dua orang Rasul lalu mereka mendustakannya; kemudian Kami kuatkan (kedua Rasul itu) dengan Rasul yang ketiga, lalu Rasul-rasul itu berkata: Sesungguhnya kami ini adalah diutuskan kepada kamu. (14) Penduduk bandar itu menjawab: Kamu ini tidak lain hanyalah manusia seperti kami juga dan Tuhan Yang Maha Pemurah tidak menurunkan sesuatupun (tentang agama yang kamu dakwakan); Kamu ini tidak lain hanyalah berdusta. (15) Rasul-rasul berkata: Tuhan Kami mengetahui bahawa sesungguhnya Kami adalah Rasul-rasul yang diutus kepada kamu, (16) Dan tugas Kami hanyalah menyampaikan perintah-perintahNya dengan cara yang jelas nyata. (17) Penduduk bandar itu berkata pula: Sesungguhnya kami merasa nahas dan malang dengan sebab kamu. Demi sesungguhnya, kalau kamu tidak berhenti (dari menjalankan tugas yang kamu katakan itu), tentulah kami akan merejam kamu dan sudah tentu kamu akan merasai dari pihak kami azab seksa yang tidak terperi sakitnya. (18) Rasul-rasul itu menjawab: Nahas dan malang kamu itu adalah disebabkan (kekufuran) yang ada pada kamu. Patutkah kerana kamu diberi peringatan dan nasihat pengajaran (maka kamu mengancam kami dengan apa yang kamu katakan itu)? (Kamu bukanlah orang-orang yang mahu insaf) bahkan kamu adalah kaum pelampau. (19) Dan (semasa Rasul-rasul itu diancam), datanglah seorang lelaki dari hujung bandar itu dengan berlari, lalu memberi nasihat dengan katanya: Wahai kaumku! Turutlah Rasul-rasul itu. (20) Turutlah orang-orang yang tidak meminta kapada kamu sesuatu balasan, sedang mereka adalah orang-orang mandapat hidayat petunjuk. (21) Dan (apabila ditanya: Sudahkah engkau menerima agama mereka? Maka jawabnya): Mengapa aku tidak menyembah Tuhan yang menciptakan daku dan yang kepadaNyalah (aku dan) kamu semua akan dikembalikan? (22) Patutkah aku menyembah beberapa tuhan yang lain dari Allah? (Sudah tentu tidak patut, kerana) jika Allah Yang Maha Pemurah hendak menimpakan daku dengan sesuatu bahaya, mereka tidak dapat memberikan sebarang syafaat kepadaku dan mereka juga tidak dapat menyelamatkan daku. (23) Sesungguhnya aku (kalau melakukan syirik) tentulah aku pada ketika itu berada dalam kesesatan yang nyata. (24) Sesungguhnya aku telah beriman kepada Tuhan kamu, maka dengarlah (nasihatku). (25) (Setelah dia mati) lalu dikatakan kepadanya: Masuklah ke dalam Syurga. Ia berkata; Alangkah baiknya kalau kaumku mengetahui. (26) Tentang perkara yang menyebabkan daku diampunkan oleh Tuhanku, serta dijadikannya daku dari orang-orang yang dimuliakan. (27)

Llámales la atención con el ejemplo de los habitantes de la ciudad, cuando llegaron los enviados.* (13) Cuando enviamos a dos y los negaron; y entonces los reforzamos con un tercero y dijeron: Hemos sido enviados a vosotros. (14) Dijeron: No sois sino seres humanos como nosotros y el Misericordioso no ha hecho descender nada, sólo estáis mintiendo. (15) Dijeron: Nuestro Señor sabe bien que hemos sido enviados a vosotros, (16) pero no nos corresponde sino hacer llegar el mensaje con claridad. (17) Dijeron: Realmente tenemos un mal presagio de vosotros, y si no desistís, os lapidaremos y recibiréis de nuestra parte un doloroso castigo. (18) Dijeron: Sea para vosotros vuestro presagio. ¿Es que no vais a recapacitar? Pero no, sois gente que se excede. (19) Y desde el extremo de la ciudad vino un hombre corriendo que dijo: ¡Gente mía! ¡Seguid a los enviados! (20) ¡Seguid a quienes no os piden nada a cambio y están guiados! (21) ¿Cómo podría no adorar a Quien me creó y a Quien habéis de volver? (22) ¿Vais a tomar, aparte de Él, dioses, cuya intercesión no me valdría de nada si el Misericordioso quisiera causarme algún daño y que tampoco podrían salvarme? (23) Si lo hiciera, estaría claramente extraviado. (24) Yo creo realmente en vuestro Señor, escuchadme pues. (25) Se dijo: ¡Entra en el Jardín!Dijo: ¡Pobre de mi gente! Si supieran (26) que mi Señor me ha perdonado y me ha puesto entre los que Él ha honrado. (27)