وَاتَّقُوا الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِينَ {184} قَالُوا إِنَّمَا أَنتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ {185} وَمَا أَنتَ إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُنَا وَإِن نَّظُنُّكَ لَمِنَ الْكَاذِبِينَ {186} فَأَسْقِطْ عَلَيْنَا كِسَفاً مِّنَ السَّمَاءِ إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ {187} قَالَ رَبِّي أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ {188} فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ إِنَّهُ كَانَ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ {189} إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ {190} وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ {191} وَإِنَّهُ لَتَنزِيلُ رَبِّ الْعَالَمِينَ {192} نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ {193} عَلَى قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنذِرِينَ {194} بِلِسَانٍ عَرَبِيٍّ مُّبِينٍ {195} وَإِنَّهُ لَفِي زُبُرِ الْأَوَّلِينَ {196} أَوَلَمْ يَكُن لَّهُمْ آيَةً أَن يَعْلَمَهُ عُلَمَاء بَنِي إِسْرَائِيلَ {197} وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَى بَعْضِ الْأَعْجَمِينَ {198} فَقَرَأَهُ عَلَيْهِم مَّا كَانُوا بِهِ مُؤْمِنِينَ {199} كَذَلِكَ سَلَكْنَاهُ فِي قُلُوبِ الْمُجْرِمِينَ {200} لَا يُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّى يَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِيمَ {201} فَيَأْتِيَهُم بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ {202} فَيَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنظَرُونَ {203} أَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ {204} أَفَرَأَيْتَ إِن مَّتَّعْنَاهُمْ سِنِينَ {205} ثُمَّ جَاءهُم مَّا كَانُوا يُوعَدُونَ {206} سورة الشعراء (26) ص

Sizi ve önceki nesilleri yaratan (Allah) `tan korkun. (184) Onlar şöyle dediler: Sen, olsa olsa iyice büyülenmiş birisin! (185) Sen de, ancak bizim gibi bir beşersin. Bil ki, biz seni ancak yalancılardan biri sayıyoruz. (186) Şayet doğru sözlülerden isen, üstümüze gökten azap yağdır. (187) Şuayb: Rabbim yaptıklarınızı en iyi bilendir, dedi. (188) Velhasıl onu yalancı saydılar da, kendilerini o gölge gününün azabı yakalayıverdi. Gerçekten o, muazzam bir günün azabı idi! (189) Doğrusu bunda büyük bir ders vardır; ama çokları iman etmezler. (190) Şüphesiz Rabbin, işte O, mutlak galip ve engin merhamet sahibidir. (191) Muhakkak ki o (Kur`an) âlemlerin Rabbinin indirmesidir. (192) (193) (Resûlüm!) Onu Rûhu`l-emîn (Cebrail) uyarıcılardan olasın diye, apaçık Arap diliyle, senin kalbine indirmiştir. (193) (194) (Resûlüm!) Onu Rûhu`l-emîn (Cebrail) uyarıcılardan olasın diye, apaçık Arap diliyle, senin kalbine indirmiştir. (194) (195) (Resûlüm!) Onu Rûhu`l-emîn (Cebrail) uyarıcılardan olasın diye, apaçık Arap diliyle, senin kalbine indirmiştir. (195) O, şüphesiz daha öncekilerin kitaplarında da vardır. (196) Benî İsrail bilginlerinin onu bilmesi, onlar için bir delil değil midir? (197) (198) Biz onu Arapça bilmeyenlerden birine indirseydik de, bunu onlara o okusaydı, yine ona iman etmezlerdi. (198) (199) Biz onu Arapça bilmeyenlerden birine indirseydik de, bunu onlara o okusaydı, yine ona iman etmezlerdi. (199) (201) Onu günahkârların kalplerine böyle soktuk. Onun için, acıklı azabı görünceye kadar ona iman etmezler. (200) (202) Onu günahkârların kalplerine böyle soktuk. Onun için, acıklı azabı görünceye kadar ona iman etmezler. (201) İşte bu (azap) onlara, kendileri farkında olmadan, ansızın geliverecektir. (202) O zaman: Bize (iman etmemiz için) mühlet verilir mi acaba? diyeceklerdir. (203) (Durmadan mucize talebiyle) onlar bizim azabımızı mı çarçabuk istiyorlardı? (204) (205) Ne dersin! Eğer biz onları yıllarca yaşatıp nimetlerden faydalandırsak, sonra tehdit edilmekte oldukları (azap) başlarına gelse! (205) (206) Ne dersin! Eğer biz onları yıllarca yaşatıp nimetlerden faydalandırsak, sonra tehdit edilmekte oldukları (azap) başlarına gelse! (206)

"Und fürchtet Den, Der euch und die früheren Geschlechter erschuf."" (184) ""Sie sagten: ""Du bist nur einer, der dem Zauber zum Opfer gefallen ist. (185) "Und du bist nichts (anderes) als ein Mensch wie wir, und wir halten dich für einen Lügner. (186) "So laß Brocken vom Himmel auf uns niederfallen, wenn du zu den Wahrhaftigen gehörst."" (187) ""Er sagte: ""Mein Herr weiß am besten, was ihr tut."" (188) "Und sie erklärten ihn für einen Lügner. So ereilte sie die Strafe am Tage der schattenspendenden Wolke. Das war wahrlich die Strafe eines gewaltigen Tages. (189) Hierin ist wahrlich ein Zeichen, jedoch die meisten von ihnen glauben es nicht. (190) Wahrlich, dein Herr - Er ist der Erhabene, der Barmherzige. (191) Und wahrlich, dies ist eine Offenbarung vom Herrn der Welten, (192) die von Gabriel, dem Vertrauenswürdigen, herabgebracht worden ist (193) auf dein Herz, auf daß du einer der Warner sein mögest (194) in arabischer Sprache, die deutlich ist. (195) Und ganz gewiß steht dies in den Schriften der Früheren. (196) Gilt es ihnen denn nicht als Zeichen, daß die Kundigen unter den Kindern Israels ihn kennen? (197) Und hätten Wir ihn zu einem Nichtaraber herabgesandt, (198) und hätte er ihn ihnen vorgelesen, würden sie (doch) nie an ihn geglaubt haben. (199) So haben Wir ihn in die Herzen der Sünder einziehen lassen. (200) Sie werden nicht an ihn glauben, bis sie die schmerzliche Strafe erleben. (201) Doch sie wird unversehens über sie kommen, ohne daß sie es merken. (202) "Dann werden sie sagen: ""Wird uns eine Frist gewährt?"" (203) "Ist es denn Unsere Strafe, die sie beschleunigen wollen? (204) Siehst du nicht, wie Wir sie jahrelang genießen lassen? (205) Dann aber kommt das zu ihnen, was ihnen angedroht wurde. (206)

"And fear Him Who created you and the generations of the men of old." (184) They said: "You are only one of those bewitched! (185) "You are but a human being like us and verily, we think that you are one of the liars! (186) "So cause a piece of the heaven to fall on us, if you are of the truthful!" (187) He said: "My Lord is the Best Knower of what you do." (188) But they belied him, so the torment of the day of shadow (a gloomy cloud) seized them, indeed that was the torment of a Great Day. (189) Verily, in this is indeed a sign, yet most of them are not believers. (190) And verily! Your Lord, He is indeed the All-Mighty, the Most Merciful. (191) And truly, this (the Qur'ân) is a revelation from the Lord of the 'Alamîn (mankind, jinn and all that exists), (192) Which the trustworthy Rûh [Jibril (Gabriel)] has brought down; (193) Upon your heart (O Muhammad SAW) that you may be (one) of the warners, (194) In the plain Arabic language. (195) And verily, it (the Qur'ân, and its revelation to Prophet Muhammad SAW) is (announced) in the Scriptures [i.e. the Taurât (Torah) and the Injeel (Gospel)] of former people. (196) Is it not a sign to them that the learned scholars (like 'Abdullâh bin Salâm radhiallahu'anhu who embraced Islâm)[] of the Children of Israel knew it (as true)? (197) And if We had revealed it (this Qur'ân) unto any of the non-Arabs, (198) And he had recited it unto them, they would not have believed in it. (199) Thus have We caused it (the denial of the Qur'ân) to enter the hearts of the Mûjrimûn (criminals, polytheists, sinners). (200) They will not believe in it until they see the painful torment, (201) It shall come to them of a sudden, while they perceive it not. (202) Then they will say: "Can we be respited?" (203) Would they then wish for Our Torment to be hastened on? (204) Tell Me, (even) if We do let them enjoy for years, (205) And afterwards comes to them that (punishment) which they had been promised! (206)

"And fear Him Who created you and (Who created) the generations before (you). (184) They said: "Thou art only one of those bewitched! (185) "Thou art no more than a mortal like us, and indeed we think thou art a liar! (186) "Now cause a piece of the sky to fall on us, if thou art truthful!" (187) He said: "My Lord knows best what ye do." (188) But they rejected him. Then the punishment of a day of overshadowing gloom seized them, and that was the Penalty of a Great Day. (189) Verily in that is a Sign: but most of them do not believe. (190) And verily thy Lord is He. The Exalted in Might Most Merciful. (191) Verily this is a Revelation from the Lord of the Worlds: (192) With it came down the Spirit of Faith and Truth― (193) To thy heart and mind, that thou mayest admonish (194) In the perspicuous Arabic tongue. (195) Without doubt it is (announced) in the revealed Books of former peoples. (196) Is it not a Sign to them that the learned of the Children of Israel knew it (as true)? (197) Had We revealed it to any of the non-Arabs (198) And had he recited it to them, they would not have believed in it. (199) Thus have We caused it to enter the hearts of the Sinners. (200) They will not believe in it until they see the grievous Penalty; (201) But the (Penalty) will come to them of a sudden, while they perceive it not; (202) Then they will say: "Shall we be respited?" (203) Do they then ask for Our Penalty to be hastened on? (204) Seest thou? If We do let them enjoy (this life) for a few years, (205) Yet there comes to them at length the (Punishment) which they were promised! (206)

Et craignez Celui qui vous a créés, vous et les anciennes générations». (184) Ils dirent: «Tu es certes du nombre des ensorcelés; (185) Tu n’es qu’un homme comme nous; et vraiment nous pensons que tu es du nombre des menteurs. (186) Fais donc tomber sur nous des morceaux du ciel si tu es du nombre des véridiques!» (187) Il dit: «Mon Seigneur sait mieux ce que vous faites». (188) Mais ils le traitèrent de menteur. Alors, le châtiment du jour de l’Ombre(1) les saisit. Ce fut le châtiment d’un jour terrible. (189) Voilà bien là un prodige. Cependant, la plupart d’entre eux ne croient pas. (190) Et ton Seigneur, c’est en vérité Lui le Tout Puissant, le Très Miséricordieux. (191) Ce (Coran) ci, c’est le Seigneur de l’univers qui l’a fait descendre, (192) et l’Esprit fidèle(2) est descendu avec cela (193) sur ton cœur, pour que tu sois du nombre des avertisseurs, (194) en une langue arabe très claire. (195) Et ceci était déjà mentionné dans les Ecrits des anciens (envoyés). (196) N’est-ce pas pour eux un signe, que les savants des Enfants d’Israël le sachent? (197) Si Nous l’avions fait descendre sur quelqu’un des non-Arabes, (198) et que celui-ci le leur eut récité, ils n’y auraient pas cru. (199) Ainsi l’avons Nous fait pénétrer [le doute] dans les cœurs des criminels; (200) mais ils n’y [le Coran] croiront pas avant de voir le châtiment douloureux, (201) qui viendra sur eux soudain, sans qu’ils s’en rendent compte; (202) alors ils diront: «Est-ce qu’on va nous donner du répit?» (203) Est-ce qu’ils cherchent à hâter Notre châtiment? (204) Vois-tu si Nous leur permettions de jouir, des années durant, (205) et qu’ensuite leur arrive ce dont on les menaçait, (206)

dan bertakwalah kepada Allah yang telah menciptakan kamu dan umat-umat yang dahulu". (184) Mereka berkata: "Sesungguhnya kamu adalah salah seorang dari orang-orang yang kena sihir, (185) dan kamu tidak lain melainkan seorang manusia seperti kami, dan sesungguhnya kami yakin bahwa kamu benar-benar termasuk orang-orang yang berdusta. (186) Maka jatuhkanlah atas kami gumpalan dari langit, jika kamu termasuk orang-orang yang benar. (187) Syu’aib berkata: "Tuhanku lebih mengetahui apa yang kamu kerjakan". (188) Kemudian mereka mendustakan Syu’aib, lalu mereka ditimpa azab pada hari mereka dinaungi awan. Sesungguhnya azab itu adalah azab hari yang besar. (189) Sesungguhnya pada yang demikian itu benar-benar terdapat tanda [kekuasaan Allah], tetapi kebanyakan mereka tidak beriman. (190) Dan sesungguhnya Tuhanmu benar-benar Dialah Yang Maha Perkasa lagi Maha Penyayang. (191) Dan sesungguhnya Al Qur’an ini benar-benar diturunkan oleh Tuhan semesta alam, (192) dia dibawa turun oleh Ar-Ruh Al Amin [Jibril], (193) ke dalam hatimu [Muhammad] agar kamu menjadi salah seorang di antara orang-orang yang memberi peringatan, (194) dengan bahasa Arab yang jelas. (195) Dan sesungguhnya Al Qur’an itu benar-benar [tersebut] dalam Kitab-kitab orang yang dahulu. (196) Dan apakah tidak cukup menjadi bukti bagi mereka, bahwa para ulama Bani Israil mengetahuinya? (197) Dan kalau Al Qur’an itu Kami turunkan kepada salah seorang dari golongan bukan Arab, (198) lalu ia membacakannya kepada mereka [orang-orang kafir]; niscaya mereka tidak akan beriman kepadanya. (199) Demikianlah Kami masukkan Al Qur’an ke dalam hati orang-orang yang durhaka. (200) Mereka tidak beriman kepadanya, hingga mereka melihat azab yang pedih, (201) maka datanglah azab kepada mereka dengan mendadak, sedang mereka tidak menyadarinya, (202) lalu mereka berkata: "Apakah kami dapat diberi tangguh?" (203) Maka apakah mereka meminta supaya disegerakan azab Kami? (204) Maka bagaimana pendapatmu jika Kami berikan kepada mereka keni’matan hidup bertahun-tahun, (205) Kemudian datang kepada mereka azab yang telah diancamkan kepada mereka, (206)

Dan (sebaliknya) berbaktilah kepada Allah yang telah menciptakan kamu dan umat-umat yang telah lalu. (184) Mereka menjawab: Sesungguhnya engkau ini (hai Syuaib) hanyalah salah seorang dari golongan yang kena sihir. (185) Dan engkau hanyalah seorang manusia seperti kami dan sesungguhnya kami fikir engkau ini dari orang-orang yang dusta. (186) Oleh itu, gugurkanlah atas kami ketul-ketul (yang membinasakan) dari langit, jika betul engkau dari orang-orang yang benar! (187) Nabi Syuaib berkata: Tuhanku lebih mengetahui akan apa yang kamu lakukan. (188) Maka mereka tetap juga mendustakannya, lalu mereka ditimpa azab seksa hari awan mendung; sesungguhnya kejadian itu adalah merupakan azab seksa hari yang amat besar (huru-haranya). (189) Sesungguhnya peristiwa yang demikian, mengandungi satu tanda (yang membuktikan kekuasaan Allah) dan dalam pada itu, kebanyakan mereka tidak juga mahu beriman. (190) Dan sesungguhnya Tuhanmu (wahai Muhammad), Dialah sahaja Yang Maha Kuasa, lagi Maha Mengasihani. (191) Dan sesungguhnya Al-Quran (yang di antara isinya kisah-kisah yang tersebut) adalah diturunkan oleh Allah Tuhan sekalian alam. (192) Ia dibawa turun oleh malaikat Jibril yang amanah. (193) Ke dalam hatimu, supaya engkau (wahai Muhammad) menjadi seorang dari pemberi-pemberi ajaran dan amaran (kepada umat manusia). (194) (Ia diturunkan) dengan bahasa Arab yang fasih serta terang nyata. (195) Dan sesungguhnya Al-Quran (tersebut juga perihalnya dan sebahagian dari pengajaran-pengajarannya) di dalam Kitab-kitab agama orang-orang yang telah lalu. (196) (Tidakkah mereka yang musyrik sedarkan kebenaran itu) dan tidakkah menjadi satu keterangan kepada mereka bahawa pendeta-pendeta agama Bani lsrail mengetahui akan kebenaran Al-Quran itu? (197) Dan sekiranya Kami turunkan Al-Quran kepada setengah orang yang bukan Arab, yang tidak tahu membaca Arab, (198) Kemudian dia (dikurniakan Tuhan dapat) membacakannya kepada mereka, mereka tetap juga tidak mahu percayakan bacaan itu daripada Tuhan. (199) Demikianlah Kami masukkan perasaan (kufur ingkar) itu ke dalam hati orang-orang yang melakukan dosa tidak percayakan Al-Quran. (200) Mereka tidak beriman kepada Al-Quran sehingga mereka melihat azab yang tidak terperi sakitnya, (201) Lalu azab itu datang menimpa mereka secara mengejut, dengan tidak mereka menyedarinya. (202) Maka (pada saat itu) mereka akan berkata (dengan menyesal): Dapatkah kiranya kami diberi tempoh? (203) (Kalaulah demikian keadaan mereka) maka patutkah mereka meminta disegerakan azab Kami? (204) Bagaimana fikiranmu (wahai Muhammad)? Jika Kami berikan mereka menikmati kesenangan bertahun-tahun, (205) Kemudian mereka didatangi azab seksa yang dijanjikan kepada mereka, (206)

Y temed a Aquel que os ha creado a vosotros y a las generaciones primeras. (184) Dijeron: No eres mas que uno de esos hechizados. (185) Tan sólo eres un ser humano como nosotros y no te consideramos sino como uno de los que mienten. (186) Haz que caiga sobre nosotros un trozo de cielo si dices la verdad. (187) Dijo: Mi Señor conoce mejor lo que hacéis. (188) Y lo negaron y los sorprendió el castigo del día de la nube que les dió sombra*, ciertamente fue el castigo de un día grave. (189) Verdaderamente ahí hay un signo. La mayoría de ellos no fueron creyentes. (190) Es cierto que tu Señor es el Poderoso, el Compasivo. (191) Y es cierto que él* es una revelación del Señor de los mundos. (192) Descendió con él, el espíritu fiel* (193) hasta tu corazón, para que fueras uno de los advertidores (194) en clara lengua árabe. (195) Está en las escrituras de las primeras comunidades. (196) ¿No les sirve de prueba que lo conozcan los sabios de los hijos de Israel? (197) Si lo hubiéramos hecho descender a uno que no hubiera sido árabe (198) y lo hubiera recitado para ellos, no habrían creído en él. (199) Así es como lo imbuimos en los corazones de los que hacen el mal. (200) No creerán en él hasta que no vean el castigo doloroso. (201) El cual les llegará de repente sin que se den cuenta. (202) Y dirán: ¿Es que se nos va a dar un tiempo de espera? (203) ¿Acaso quieren acelerar la llegada de Nuestro castigo? (204) ¿Qué te parece si los dejamos disfrutar unos años (205) y luego les llega lo que les fue prometido? (206)