إِذْ أَوْحَيْنَا إِلَى أُمِّكَ مَا يُوحَى {38} أَنِ اقْذِفِيهِ فِي التَّابُوتِ فَاقْذِفِيهِ فِي الْيَمِّ فَلْيُلْقِهِ الْيَمُّ بِالسَّاحِلِ يَأْخُذْهُ عَدُوٌّ لِّي وَعَدُوٌّ لَّهُ وَأَلْقَيْتُ عَلَيْكَ مَحَبَّةً مِّنِّي وَلِتُصْنَعَ عَلَى عَيْنِي {39} إِذْ تَمْشِي أُخْتُكَ فَتَقُولُ هَلْ أَدُلُّكُمْ عَلَى مَن يَكْفُلُهُ فَرَجَعْنَاكَ إِلَى أُمِّكَ كَيْ تَقَرَّ عَيْنُهَا وَلَا تَحْزَنَ وَقَتَلْتَ نَفْساً فَنَجَّيْنَاكَ مِنَ الْغَمِّ وَفَتَنَّاكَ فُتُوناً فَلَبِثْتَ سِنِينَ فِي أَهْلِ مَدْيَنَ ثُمَّ جِئْتَ عَلَى قَدَرٍ يَا مُوسَى {40} وَاصْطَنَعْتُكَ لِنَفْسِي {41} اذْهَبْ أَنتَ وَأَخُوكَ بِآيَاتِي وَلَا تَنِيَا فِي ذِكْرِي {42} اذْهَبَا إِلَى فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَى {43} فَقُولَا لَهُ قَوْلاً لَّيِّناً لَّعَلَّهُ يَتَذَكَّرُ أَوْ يَخْشَى {44} قَالَا رَبَّنَا إِنَّنَا نَخَافُ أَن يَفْرُطَ عَلَيْنَا أَوْ أَن يَطْغَى {45} قَالَ لَا تَخَافَا إِنَّنِي مَعَكُمَا أَسْمَعُ وَأَرَى {46} فَأْتِيَاهُ فَقُولَا إِنَّا رَسُولَا رَبِّكَ فَأَرْسِلْ مَعَنَا بَنِي إِسْرَائِيلَ وَلَا تُعَذِّبْهُمْ قَدْ جِئْنَاكَ بِآيَةٍ مِّن رَّبِّكَ وَالسَّلَامُ عَلَى مَنِ اتَّبَعَ الْهُدَى {47} إِنَّا قَدْ أُوحِيَ إِلَيْنَا أَنَّ الْعَذَابَ عَلَى مَن كَذَّبَ وَتَوَلَّى {48} قَالَ فَمَن رَّبُّكُمَا يَا مُوسَى {49} قَالَ رَبُّنَا الَّذِي أَعْطَى كُلَّ شَيْءٍ خَلْقَهُ ثُمَّ هَدَى {50} قَالَ فَمَا بَالُ الْقُرُونِ الْأُولَى {51} سورة طه (20)

Bir zaman, vahyedilecek şeyi annene (şöyle) vahyetmiştik: (38) Musa`yı sandığa koy; sonra onu denize (Nil`e) bırak; deniz onu kıyıya atsın da, benim düşmanım ve onun düşmanı olan biri onu alsın. (Ey Musa! Sevilmen) ve benim nezaretimde yetiştirilmen için sana kendimden sevgi verdim. (39) Hani, kız kardeşin gidip "Ona bakacak birini size bulayım mı?" diyordu. Böylece seni, gözü gönlü mutluluk dolsun ve üzülmesin diye annene geri verdik. Ve sen, birini öldürdün de seni endişeden kurtardık. Seni iyiden iyiye denemeden geçirdik. Bunun için yıllarca Medyen halkı arasında kaldın. Sonra takdire göre (bu makama) geldin ey Musa! (40) Seni, kendim için elçi seçtim. (41) Sen ve kardeşin birlikte âyetlerimi götürün. Beni anmayı ihmal etmeyin. (42) Firavun`a gidin. Çünkü o, iyiden iyiye azdı. (43) Ona yumuşak söz söyleyin. Belki o, aklını başına alır veya korkar. (44) Dediler ki: Rabbimiz! Doğrusu biz, onun bize aşırı derecede kötü davranmasından yahut iyice azmasından endişe ediyoruz. (45) Buyurdu ki: Korkmayın, çünkü ben sizinle beraberim; işitir ve görürüm. (46) Haydi, ona gidin de deyin ki: Biz, senin Rabbinin elçileriyiz. İsrailoğullarını hemen bizimle birlikte gönder; onlara eziyet etme! Biz, senin Rabbinden bir âyet getirdik. Kurtuluş, hidayete uyanlarındır. (47) Hakikaten bize vahyolundu ki: (Peygamberleri) yalanlayan ve yüz çevirenlere azap edilecektir. (48) Firavun: Rabbiniz de kimmiş, ey Musa? dedi. (49) O da: Bizim Rabbimiz, her şeye hilkatini (varlık ve özelliğini) veren, sonra da doğru yolu gösterendir, dedi. (50) Firavun: Öyle ise, önceki milletlerin hali ne olacak? dedi. (51)

als Wir deiner Mutter jene Weisung eingaben (38) : »Lege ihn in einen Kasten und wirf ihn in den Fluß, dann wird der Fluß ihn ans Ufer spülen, so daß ein Feind von Mir und ihm ihn aufnehmen wird.« Und Ich habe auf dich Liebe von Mir gelegt; damit du unter Meinem Auge aufgezogen wurdest. (39) Damals ging deine Schwester hin und sagte: »Soll ich euch jemanden empfehlen, der ihn betreuen könnte?« So gaben Wir dich deiner Mutter wieder, auf daß ihr Auge von Freude erfüllt würde und sie sich nicht grämte. Und du erschlugst einen Menschen, Wir aber erretteten dich aus der Trübsal. Dann prüften Wir dich auf mannigfache Art. Und du verweiltest jahrelang unter dem Volk von Madyan. Hierauf kamst du hierher, o Moses, gemäß einer bestimmten Fügung. (40) Und Ich habe dich für Mich ausgewählt. (41) Geht denn mit Meinen Zeichen hin, du und dein Bruder, und laßt nicht (darin) nach, Meiner zu gedenken. (42) Geht beide zu Pharao; denn er ist aufsässig geworden. (43) "Jedoch sprecht zu ihm in sanfter Sprache; vielleicht läßt er sich mahnen oder fürchtet sich."" (44) ""Beide sagten: ""Unser Herr, wir fürchten, er könnte sich an uns vergreifen oder das Ausmaß seiner Gewalt übersteigen."" (45) ""Er sprach: ""Fürchtet euch nicht; denn Ich bin mit euch beiden. Ich höre und Ich sehe. (46) "So geht denn beide zu ihm hin und sprecht: »Wir sind zwei Gesandte deines Herrn; so laß die Kinder Israels mit uns ziehen; und bestrafe sie nicht. Wir haben dir in Wahrheit ein Zeichen von deinem Herrn gebracht und Friede sei auf dem, der der Rechtleitung folgt! (47) "Es ist uns offenbart worden, daß die Strafe über den kommen wird, der (den Glauben) verwirft und sich (von ihm) abwendet.«"" (48) ""(Pharao) sagte: ""Wer ist euer beider Herr, o Moses?"" (49) ""Er sagte: ""Unser Herr ist Der, Der jedem Ding seine Schöpfungsart gab, alsdann es zu seiner Bestimmung führte."" (50) ""Er (Pharao) sagte: ""Und wie steht es dann um die früheren Geschlechter?"" (51)

"When We inspired your mother with that which We inspired. (38) "Saying: 'Put him (the child) into the Tabût (a box or a case or a chest) and put it into the river (Nile), then the river shall cast it up on the bank, and there, an enemy of Mine and an enemy of his shall take him.' And I endued you with love from Me, in order that you may be brought up under My Eye, (39) "When your sister went and said: 'Shall I show you one who will nurse him?' So We restored you to your mother, that she might cool her eyes and she should not grieve. Then you did kill a man, but We saved you from great distress and tried you with a heavy trial. Then you stayed a number of years with the people of Madyan (Midian). Then you came here according to the fixed term which I ordained (for you), O Mûsa (Moses)! (40) "And I have chosen you[] for Myself. (41) "Go you and your brother with My Ayât (proofs, evidences, verses, lessons, signs, revelations, etc.), and do not, you both, slacken and become weak in My Remembrance. (42) "Go, both of you, to Fir'aun (Pharaoh), verily, he has transgressed (all bounds in disbelief and disobedience and behaved as an arrogant and as a tyrant) (43) "And speak to him mildly, perhaps he may accept admonition or fear (Allâh)." (44) They said: "Our Lord! Verily! We fear lest he should hasten to punish us or lest he should transgress (all bounds against us)." (45) He (Allâh) said: "Fear not, verily! I am with you both, hearing and seeing. (46) "So go you both to him, and say: 'Verily, we are Messengers of your Lord, so let the Children of Israel go with us, and torment them not; indeed, we have come with a sign from your Lord! And peace will be upon him who follows the guidance! (47) 'Truly, it has been revealed to us that the torment will be for him who denies [believes not in the Oneness of Allâh, and in His Messengers], and turns away.'(from the truth and obedience of Allâh)" (48) Fir'aun (Pharaoh) said: "Who then, O Mûsa (Moses), is the Lord of you two?" (49) [Mûsa (Moses)] said: "Our Lord is He Who gave to each thing its form and nature, then guided it aright." (50) [Fir'aun (Pharaoh)] said: "What about the generations of old?" (51)

"Behold! We sent to thy mother, by inspiration the message: (38) " `Throw (the child) into the chest and throw (the chest) into the river: the river will cast him up on the bank and he will be taken up by one who is an enemy to Me and an enemy to him': but I cast (the garment of) love over thee from Me: and (this) in order that thou mayest be reared under Mine eye. (39) "Behold! Thy sister goeth forth and saith, `Shall I show you one who will nurse and rear the (child)?' So We brought thee back to thy mother, that her eye might be cooled and she should not grieve. Then thou didst slay a man, but We saved thee from trouble, and We tired thee in various ways. Then didst thou tarry a number of years with the people of Midian. Then didst thou come hither as ordained, O Moses! (40) "And I have prepared thee for Myself (for service)"... (41) "Go, thou and thy brother, with My Signs, and slacken not either, of you, in keeping Me in remembrance. (42) "Go both of you to Pharaoh, for he has indeed transgressed all bounds; (43) "But speak to him mildly; perchance he may take warning or fear (Allah)." (44) They (Moses and Aaron) said: "Our Lord! we fear lest He hasten with insolence against us, or lest he transgress all bounds." (45) He said: "Fear not: for I am with you: I hear and see (everything). (46) "So go ye both to him, and say `Verily we are messengers sent by thy Lord: send forth, therefore, the Children of Israel with us and afflict them not: with a Sign, indeed, have we come from thy Lord! And peace to all who follow Guidance! (47) " `Verily it has been revealed to us that the Penalty (awaits) those who reject and turn away.' " (48) (When this message was delivered), (Pharaoh) said: "Who then, O Moses, is the Lord of you two?" (49) He said: "Our Lord is He Who gave to each (created) thing its form and nature, and further gave (it) guidance." (50) (Pharaoh) said: "What then is the condition of previous generations?" (51)

lorsque Nous révélâmes à ta mère ce qui fut révélé: (38) «Mets-le dans le coffret, puis jette celui-ci dans les flots pour qu’ensuite le fleuve le lance sur la rive; un ennemi à Moi et à lui le prendra». Et J’ai répandu sur toi une affection de Ma part(1), afin que tu sois élevé sous Mon œil. (39) Et voilà que ta sœur (te suivait en) marchant et disait: «Puis-je vous indiquer quelqu’un qui se chargera de lui?» Ainsi, Nous te rapportâmes à ta mère(2) afin que son œil se réjouisse et qu’elle ne s’afflige plus. Tu tuas ensuite un individu; Nous te sauvâmes des craintes qui t’oppressaient; et Nous t’imposâmes plusieurs épreuves. Puis tu demeuras des années durant chez les habitants de Madyan. Ensuite tu es venu, ô Moïse, conformément à un décret. (40) Et je t’ai assigné à Moi-Même. (41) Pars, toi et ton frère, avec Mes prodiges; et ne négligez pas de M’invoquer. (42) Allez vers Pharaon: il s’est vraiment rebellé. (43) Puis, parlez-lui gentiment. Peut-être se rappellera-t-il ou [Me] craindra-t-il? (44) Ils dirent: «Ô notre Seigneur, nous craignons qu’il ne nous maltraite indûment, ou qu’il dépasse les limites». (45) Il dit: «Ne craignez rien. Je suis avec vous: J’entends et Je vois. (46) Allez donc chez lui; puis, dites-lui: «Nous sommes tous deux, les messagers de ton Seigneur. Envoie donc les Enfants d’Israël en notre compagnie et ne les châtie plus. Nous sommes venus à toi avec une preuve de la part de ton Seigneur. Et que la paix soit sur quiconque suit le droit chemin! (47) Il nous a été révélé que le châtiment est pour celui qui refuse d’avoir foi et qui tourne le dos». (48) Alors [Pharaon] dit: «Qui donc est votre Seigneur, ô Moïse?» (49) «Notre Seigneur, dit Moïse, est Celui qui a donné à chaque chose sa propre nature puis l’a dirigée». (50) «Qu’en est-il donc des générations anciennes?» dit Pharaon. (51)

yaitu ketika Kami mengilhamkan kepada ibumu suatu yang diilhamkan, (38) Yaitu: "Letakkanlah ia [Musa] di dalam peti, kemudian lemparkanlah ia ke sungai [Nil], maka pasti sungai itu membawanya ke tepi, supaya diambil oleh [Fir’aun] musuh-Ku dan musuhnya". Dan Aku telah melimpahkan kepadamu kasih sayang yang datang dari-Ku; [1] dan supaya kamu diasuh di bawah pengawasan-Ku. (39) [Yaitu] ketika saudaramu yang perempuan berjalan, lalu ia berkata kepada [keluarga Fir’aun]: "Bolehkah saya menunjukkan kepadamu orang yang akan memeliharanya?" Maka Kami mengembalikanmu kepada ibumu, agar senang hatinya dan tidak berduka cita. Dan kamu pernah membunuh seorang manusia, [2] lalu Kami selamatkan kamu dari kesusahan dan Kami telah mencobamu dengan beberapa cobaan; maka kamu tinggal beberapa tahun di antara penduduk Mad-yan, [3] kemudian kamu datang menurut waktu yang ditetapkan [4] hai Musa, (40) dan Aku telah memilihmu untuk diri-Ku. [5] (41) Pergilah kamu beserta saudaramu dengan membawa ayat-ayat-Ku, dan janganlah kamu berdua lalai dalam mengingat-Ku; (42) Pergilah kamu berdua kepada Fir’aun, sesungguhnya dia telah melampaui batas; (43) maka berbicaralah kamu berdua kepadanya dengan kata-kata yang lemah lembut, mudah-mudahan ia ingat atau takut. (44) Berkatalah mereka berdua: "Ya Tuhan kami, sesungguhnya kami khawatir bahwa ia segera menyiksa kami atau akan bertambah melampaui batas". (45) Allah berfirman: "Janganlah kamu berdua khawatir, sesungguhnya Aku beserta kamu berdua, Aku mendengar dan melihat". (46) Maka datanglah kamu berdua kepadanya [Fir’aun] dan katakanlah: "Sesungguhnya kami berdua adalah utusan Tuhanmu, maka lepaskanlah Bani Israil bersama kami dan janganlah kamu menyiksa mereka. [6] Sesungguhnya kami telah datang kepadamu dengan membawa bukti [atas kerasulan kami] dari Tuhanmu. Dan keselamatan itu dilimpahkan kepada orang yang mengikuti petunjuk. (47) Sesungguhnya telah diwahyukan kepada kami bahwa siksa itu [ditimpakan] atas orang-orang yang mendustakan [7] dan berpaling". [8] (48) Berkata Fir’aun: "Maka siapakah Tuhanmu berdua, hai Musa?" [9] (49) Musa berkata: "Tuhan kami ialah [Tuhan] yang telah memberikan kepada tiap-tiap sesuatu bentuk kejadiannya, kemudian memberinya petunjuk." [10] (50) Berkata Fir’aun: "Maka bagaimanakah keadaan umat-umat yang dahulu?" (51)

Ketika Kami ilhamkan kepada ibumu, dengan memberitahu kepadanya: (38) Letakkanlah anakmu di dalam peti, kemudian lepaskanlah peti itu ke laut, maka biarlah laut itu membawanya terdampar ke pantai, supaya dipungut oleh musuhKu dan musuhnya dan Aku telah tanamkan dari kemurahanKu perasaan kasih sayang orang terhadapmu dan supaya engkau dibela dan dipelihara dengan pengawasanKu. (39) Ketika saudara perempuanmu pergi mencarimu lalu berkata kepada orang-orang yang memungutmu: Mahukah, aku tunjukkan kamu kepada orang yang boleh memeliharanya? Maka dengan jalan itu Kami mengembalikanmu kepada ibumu supaya tenang hatinya dan supaya dia tidak berdukacita kerana bercerai denganmu dan semasa engkau membunuh seorang lelaki, lalu Kami selamatkan engkau dari kesusahan pembunuhan itu dan Kami telah melepaskan engkau berkali-kali dari berbagai-bagai cubaan; kemudian engkau tinggal dengan selamat beberapa tahun dalam kalangan penduduk negeri Madyan; setelah itu engkau sekarang datang dari sana pada masa yang telah ditentukan, wahai Musa! (40) Dan Aku telah memilihmu untuk menjadi RasulKu. (41) Pergilah, engkau dan saudaramu, membawa mukjizat-mukjizat pengurniaanKu dan janganlah kamu berdua lemah dan cuai dalam menyebut serta mengingati Daku. (42) Pergilah kamu berdua kepada Firaun, sesungguhnya dia telah melampaui batas dalam kekufurannya. (43) Kemudian hendaklah kamu berkata kepadanya, dengan kata-kata yang lemah-lembut, semoga dia beringat atau takut. (44) Mereka berdua berkata: Wahai Tuhan kami! Sesungguhnya kami takut bahawa ia akan segera menyeksa kami atau dia akan melampau batas. (45) Allah berfirman: Janganlah kamu takut, sesungguhnya Aku ada bersama-sama kamu; Aku mendengar dan melihat segala-galanya. (46) Oleh itu, pergilah kamu berdua kepadanya, kemudian katakanlah: Bahawa sesungguhnya kami ini Rasul-rasul dari Tuhanmu, maka bebaskanlah kaum Bani lsrail mengikut kami dan janganlah engkau menyeksakan mereka. Sesungguhnya kami telah datang kepadamu membawa satu tanda (mukjizat) dari Tuhanmu! Dan selamat sejahtera, itu adalah untuk orang-orang yang menurut petunjuk agama Allah. (47) Sesungguhnya telah diwahyukan kepada kami bahawa azab seksa di dunia dan di akhirat ditimpakan kepada orang yang mendustakan ayat-ayat Allah dan berpaling daripadanya. (48) (Setelah mereka menyampaikan perintah Allah itu), Firaun berkata: Jika demikian, siapakah Tuhan kamu berdua, hai Musa? (49) Nabi Musa menjawab: Tuhan kami ialah yang telah memberikan kepada tiap-tiap sesuatu: Kejadian semulajadinya yang sesuai dengannya, kemudian Dia memberi petunjuk kepadanya akan cara menggunakannya. (50) Firaun bertanya lagi: Jika demikian, bagaimana pula keadaan kaum-kaum yang telah lalu? (51)

Cuando inspiramos a tu madre lo que le fue inspirado: (38) Ponlo en la canasta y déjalo en el río, el río lo arrojará a la orilla y será recogido por un enemigo Mío y suyo. Deposité en ti amor procedente de Mí Para que te criaras bajo Mi mirada. (39) Cuando fue tu hermana y dijo: ¿Queréis que os muestre quién puede criarlo? Y te devolvimos a tu madre para consuelo de sus ojos y para que no se entristeciera.Y mataste a una persona y te salvamos del aprieto poniéndote a prueba.Estuviste unos años entre la gente de Madyan y luego, por un decreto, viniste, Musa. (40) Y te elegí para Mí. (41) ¡Id tú y tu hermano llevando Mis signos y no flaqueéis en recordarme! (42) Id los dos a Firaún pues él ha sobrepasado todo límite. (43) Y habladle de manera suave, tal vez recapacite y se guarde. (44) Dijeron: Señor nuestro, tememos que se precipite contra nosotros o abuse. (45) Dijo: No temáis, Yo estaré con vosotros oyendo y viendo. (46) ¡Id a él! y decidle: Somos mensajeros de tu Señor, deja ir con nosotros a los hijos de Israel y no los castigues, hemos venido a ti con un signo de tu Señor. Y que la paz sea con quien siga la guía. (47) Verdaderamente se nos ha inspirado que el castigo caerá sobre el que desmienta y se aparte. (48) Dijo: ¿Y quién es vuestro Señor, Musa? (49) Dijo: Nuestro Señor es Aquel que ha dado a cada cosa su creación y luego la ha encaminado. (50) Dijo: ¿Y qué me decís de las generaciones anteriores? (51)