قَالُوٓاْ ءَامَنَّا بِرَبِّ ٱلۡعَـٰلَمِينَ (١٢١) رَبِّ مُوسَىٰ وَهَـٰرُونَ (١٢٢) قَالَ فِرۡعَوۡنُ ءَامَنتُم بِهِۦ قَبۡلَ أَنۡ ءَاذَنَ لَكُمۡ‌ۖ إِنَّ هَـٰذَا لَمَكۡرٌ۬ مَّكَرۡتُمُوهُ فِى ٱلۡمَدِينَةِ لِتُخۡرِجُواْ مِنۡہَآ أَهۡلَهَا‌ۖ فَسَوۡفَ تَعۡلَمُونَ (١٢٣) لَأُقَطِّعَنَّ أَيۡدِيَكُمۡ وَأَرۡجُلَكُم مِّنۡ خِلَـٰفٍ۬ ثُمَّ لَأُصَلِّبَنَّكُمۡ أَجۡمَعِينَ (١٢٤) قَالُوٓاْ إِنَّآ إِلَىٰ رَبِّنَا مُنقَلِبُونَ (١٢٥) وَمَا تَنقِمُ مِنَّآ إِلَّآ أَنۡ ءَامَنَّا بِـَٔايَـٰتِ رَبِّنَا لَمَّا جَآءَتۡنَا‌ۚ رَبَّنَآ أَفۡرِغۡ عَلَيۡنَا صَبۡرً۬ا وَتَوَفَّنَا مُسۡلِمِينَ (١٢٦) وَقَالَ ٱلۡمَلَأُ مِن قَوۡمِ فِرۡعَوۡنَ أَتَذَرُ مُوسَىٰ وَقَوۡمَهُ ۥ لِيُفۡسِدُواْ فِى ٱلۡأَرۡضِ وَيَذَرَكَ وَءَالِهَتَكَ‌ۚ قَالَ سَنُقَتِّلُ أَبۡنَآءَهُمۡ وَنَسۡتَحۡىِۦ نِسَآءَهُمۡ وَإِنَّا فَوۡقَهُمۡ قَـٰهِرُونَ (١٢٧) قَالَ مُوسَىٰ لِقَوۡمِهِ ٱسۡتَعِينُواْ بِٱللَّهِ وَٱصۡبِرُوٓاْ‌ۖ إِنَّ ٱلۡأَرۡضَ لِلَّهِ يُورِثُهَا مَن يَشَآءُ مِنۡ عِبَادِهِۦ‌ۖ وَٱلۡعَـٰقِبَةُ لِلۡمُتَّقِينَ (١٢٨) قَالُوٓاْ أُوذِينَا مِن قَبۡلِ أَن تَأۡتِيَنَا وَمِنۢ بَعۡدِ مَا جِئۡتَنَا‌ۚ قَالَ عَسَىٰ رَبُّكُمۡ أَن يُهۡلِكَ عَدُوَّڪُمۡ وَيَسۡتَخۡلِفَڪُمۡ فِى ٱلۡأَرۡضِ فَيَنظُرَ ڪَيۡفَ تَعۡمَلُونَ (١٢٩) وَلَقَدۡ أَخَذۡنَآ ءَالَ فِرۡعَوۡنَ بِٱلسِّنِينَ وَنَقۡصٍ۬ مِّنَ ٱلثَّمَرَٲتِ لَعَلَّهُمۡ يَذَّڪَّرُونَ (١٣٠)

Al-Araf (121 )"Musa ve Harun`un Rabbi olan âlemlerin Rabbine inandık" dediler. (121) (122) "Musa ve Harun`un Rabbi olan âlemlerin Rabbine inandık" dediler. (122) Firavun dedi ki: "Ben size izin vermeden ona iman mı ettiniz? Bu, hiç şüphesiz şehirde, halkını oradan çıkarmak için kurduğunuz bir tuzaktır. Ama yakında (başınıza gelecekleri) göreceksiniz! (123) Mutlaka ellerinizi ve ayaklarınızı çaprazlama keseceğim, sonra da hepinizi asacağım!" (124) (125) Onlar: Biz zaten Rabbimize döneceğiz. Sen sadece Rabbimizin âyetleri bize geldiğinde onlara inandığımız için bizden intikam alıyorsun. Ey Rabbimiz! Bize bol bol sabır ver, müslüman olarak canımızı al, dediler. (125) (126) Onlar: Biz zaten Rabbimize döneceğiz. Sen sadece Rabbimizin âyetleri bize geldiğinde onlara inandığımız için bizden intikam alıyorsun. Ey Rabbimiz! Bize bol bol sabır ver, müslüman olarak canımızı al, dediler. (126) Firavun`un kavminden ileri gelenler dediler ki: Musa`yı ve kavmini, seni ve tanrılarını bırakıp yeryüzünde bozgunculuk çıkarsınlar diye mi bırakacaksınız? (Firavun): "Biz onların oğullarını öldürüp, kadınlarını sağ bırakacağız. Elbette biz onları ezecek üstünlükteyiz" dedi. (127) Musa kavmine dedi ki: "Allah`tan yardım isteyin ve sabredin. Şüphesiz ki yeryüzü Allah`ındır. Kullarından dilediğini ona vâris kılar. Sonuç (Allah`tan korkup günahtan) sakınanlarındır." (128) Onlar da, sen bize (peygamber olarak) gelmeden önce de geldikten sonra da bize işkence edildi, dediler. (Musa), "Umulur ki Rabbiniz düşmanınızı helâk eder ve onların yerine sizi yer yüzüne hakim kılar da nasıl hareket edeceğinize bakar" dedi. (129) Andolsun ki, biz de Firavun`a uyanları ders alsınlar diye yıllarca kuraklık ve mahsül kıtlığı ile cezalandırdık. (130)

Al-Araf "Sie sagten: ""Wir glauben an den Herrn der Welten, (121) ""den Herrn von Moses und Aaron."" (122) ""Da sagte Pharao: ""Ihr habt an ihn geglaubt, ehe ich es euch erlaubte. Gewiß, das ist eine List, die ihr in der Stadt ersonnen habt, um ihre Bewohner daraus zu vertreiben; doch ihr sollt es bald erfahren. (123) ""Wahrlich, ich werde wechselweise eure Hände und Füße abhauen. Dann werde ich euch alle kreuzigen."" (124) ""Sie sagten: ""Dann kehren wir zu unserem Herrn zurück. (125) ""Du nimmst nur darum Rache an uns, weil wir an die Zeichen unseres Herrn glaubten, als sie zu uns kamen. Unser Herr, gib uns reichlich Geduld und laß uns als Muslime sterben."" (126) ""Die Vornehmen von Pharaos Volk sagten: ""Willst du zulassen, daß Moses und sein Volk Unheil im Land stiften und dich und deine Götter verlassen?"" Er (Pharao) sagte: ""Wir wollen ihre Söhne umbringen und ihre Frauen am Leben lassen; denn wir haben Gewalt über sie."" (127) ""Da sagte Moses zu seinem Volk: ""Fleht Allah um Hilfe an und seid geduldig. Wahrlich, die Erde ist Allahs; Er vererbt sie unter Seinen Dienern, wem Er will, und der Ausgang (aller Dinge) ist für die Gottesfürchtigen."" (128) ""Sie sagten: ""Wir litten, ehe du zu uns kamst und nachdem du zu uns gekommen bist."" Er sagte: ""Euer Herr möge bald eure Feinde zugrunde gehen lassen und euch die Folgeherrschaft im Land geben; und Er wird sehen, was ihr dann tut."" (129) "Und Wir bestraften Pharaos Volk mit Dürre und Mangel an Früchten, auf daß sie sich ermahnen ließen. (130)

Al-Araf They said: "We believe in the Lord of the 'Alamîn (mankind, jinn and all that exists). (121) "The Lord of Mûsa (Moses) and Hârûn (Aaron)." (122) Fir'aun (Pharaoh) said: "You have believed in him [Mûsa (Moses)] before I give you permission. Surely, this is a plot which you have plotted in the city to drive out its people, but you shall come to know. (123) "Surely, I will cut off your hands and your feet from opposite sides, then I will crucify you all." (124) They said: "Verily, we are returning to our Lord. (125) "And you take vengeance on us only because we believed in the Ayât (proofs, evidences, lessons, signs, etc.) of our Lord when they reached us! Our Lord! pour out on us patience, and cause us to die as Muslims." (126) The chiefs of Fir'aun's (Pharaoh) people said: "Will you leave Mûsa (Moses) and his people to spread mischief in the land, and to abandon you and your gods?" He said: "We will kill their sons, and let live their women, and we have indeed irresistible power over them." (127) Mûsa (Moses) said to his people: "Seek help in Allâh and be patient. Verily, the earth is Allâh's. He gives it as a heritage to whom He wills of His slaves, and the (blessed) end is for the Muttaqûn (pious - see V.2:2)." (128) They said: "We (Children of Israel) had suffered troubles before you came to us, and since you have come to us." He said: "It may be that your Lord will destroy your enemy and make you successors on the earth, so that He may see how you act?" (129) And indeed We punished the people of Fir'aun (Pharaoh) with years of drought and shortness of fruits (crops), that they might remember (take heed). (130)

Al-Araf Saying: "we believe in the Lord of the worlds. (121) "The Lord of Moses and Aaron." (122) Said Pharaoh: "Believe ye in Him before I give you permission? Surely this is a trick which ye have planned in the city to drive out its people: but soon shall ye know (the consequences). (123) "Be sure I will cut off your hands and your feet on opposite sides, and I will cause you all to die on the cross." (124) They said: "For us, we are but sent back unto our Lord. (125) "But thou dost wreak thy vengeance on us simply because we believed in the signs of our Lord when they reached us! Our Lord! pour out on us patience and constancy, and Take our souls unto Thee as Muslims (who bow to Thy will)"! (126) Said the chiefs of Pharaoh's people: "wilt thou leave Moses and his people to spread mischief in the land, and to abandon thee and thy gods?" He said: "Their male children will we slay; (only) their females will we save alive; and we have over them (power) irresistible." (127) Said Moses to his people: "Pray for help from Allah and (wait) in patience and constancy: for the earth is Allah's to give as a heritage to such of His servants as He pleaseth; and the end is (best) for the righteous. (128) They said: "We have had (nothing but) trouble, both before and after thou camest to us." He said: "It may be that your Lord will destroy your enemy and make you inheritors in the earth; that so He may try you by your deeds." (129) We punished the people of Pharaoh with years (of drought) and shortness of crops; that they might receive admonition. (130)

AL-A‘RAF Ils dirent: «Nous croyons au Seigneur de l’Univers, (121) au Seigneur de Moïse et d’Aaron.» (122) «Y avez-vous cru avant que je ne vous (le) permette? dit Pharaon. C’est bien un stratagème que vous avez manigancé dans la ville, afin d’en faire partir ses habitants. Vous saurez bientôt... (123) Je vais vous couper la main et la jambe opposées, et puis, je vous crucifierai tous.» (124) Ils dirent: «En vérité, c’est vers notre Seigneur que nous retournerons. (125) Tu ne te venges de nous que parce que nous avons cru aux preuves de notre Seigneur, lorsqu’elles nous sont venues. Ô notre Seigneur! Déverse sur nous l’endurance et fais nous mourir entièrement soumis.» (126) Et les notables du peuple de Pharaon dirent: «Laisseras-tu Moïse et son peuple commettre du désordre sur la terre, et lui-même te délaisser, toi et tes divinités?» Il dit: «Nous allons massacrer leurs fils et laisser vivre leurs femmes. Nous aurons le dessus sur eux et les dominerons.» (127) Moïse dit à son peuple: «Demandez aide auprès d’Allah et soyez patients, car la terre appartient à Allah. Il en fait héritier qui Il veut parmi Ses serviteurs. Et la fin (heureuse) sera aux pieux». (128) Ils dirent: «Nous avons été persécutés avant que tu ne viennes à nous, et après ton arrivée.» Il dit: «Il se peut que votre Seigneur détruise votre ennemi et vous donne la lieutenance sur terre, et Il verra ensuite comment vous agirez». (129) Nous avons éprouvé les gens de Pharaon par des années de disette et par une diminution des fruits afin qu’ils se rappellent (130)

TEMPAT TERTINGGI Mereka berkata: "Kami beriman kepada Tuhan semesta alam, (121) "[yaitu] Tuhan Musa dan Harun". (122) Fir’aun berkata: "Apakah kamu beriman kepadanya sebelum aku memberi izin kepadamu?, sesungguhnya [perbuatan] ini adalah suatu muslihat yang telah kamu rencanakan di dalam kota ini, untuk mengeluarkan penduduknya daripadanya; maka kelak kamu akan mengetahui [akibat perbuatanmu ini]; (123) demi, sesungguhnya aku akan memotong tangan dan kakimu dengan bersilang secara bertimbal balik[1], kemudian sungguh-sungguh aku akan menyalib kamu semuanya." (124) Ahli-ahli sihir itu menjawab: "Sesungguhnya kepada Tuhanlah kami kembali. (125) Dan kamu tidak menyalahkan kami, melainkan karena kami telah beriman kepada ayat-ayat Tuhan kami ketika ayat-ayat itu datang kepada kami". [Mereka berdo’a]: "Ya Tuhan kami, limpahkanlah kesabaran kepada kami dan wafatkanlah kami dalam keadaan berserah diri [kepada-Mu]". (126) Berkatalah pembesar-pembesar dari kaum Fir’aun [kepada Fir’aun]: "Apakah kamu membiarkan Musa dan kaumnya untuk membuat kerusakan di negeri ini [Mesir] dan meninggalkan kamu serta tuhan-tuhanmu?". Fir’aun menjawab: "Akan kita bunuh anak-anak lelaki mereka dan kita biarkan hidup perempuan-perempuan mereka dan sesungguhnya kita berkuasa penuh di atas mereka". (127) Musa berkata kepada kaumnya: "Mohonlah pertolongan kepada Allah dan bersabarlah; sesungguhnya bumi [ini] kepunyaan Allah; dipusakakan-Nya kepada siapa yang dikehendaki-Nya dari hamba-hamba-Nya. Dan kesudahan yang baik adalah bagi orang-orang yang bertakwa". (128) Kaum Musa berkata: "Kami telah ditindas [oleh Fir’aun] sebelum kamu datang kepada kami dan sesudah kamu datang[2]. Musa menjawab: "Mudah-mudahan Allah membinasakan musuhmu dan menjadikan kamu khalifah di bumi [Nya], maka Allah akan melihat bagaimana perbuatanmu [3]. (129) Dan sesungguhnya Kami telah menghukum [Fir’aun dan] kaumnya dengan [mendatangkan] musim kemarau yang panjang dan kekurangan buah-buahan, supaya mereka mengambil pelajaran. (130)

Al-Araf Sambil berkata: Kami beriman kepada Tuhan sekalian alam. (121) (Iaitu) Tuhan bagi Nabi Musa dan Nabi Harun. (122) Firaun berkata: Patutkah kamu beriman kepadanya sebelum aku memberi izin kepada kamu? Sesungguhnya ini adalah perbuatan tipu daya yang kamu lakukan dalam bandar ini kerana kamu hendak mengeluarkan penduduknya dari padanya. Oleh itu, kamu akan mengetahui (akibatya). (123) Demi sesungguhnya, aku akan memotong tangan dan kaki kamu dengan bersilang, kemudian aku akan memalang kamu semuanya. (124) Mereka menjawab: Sesungguhnya kami (tidak gentar) kerana kepada Tuhan kamilah kembalinya kami (dan kepadaNyalah kami mengharapkan keampunan dan rahmatNya). (125) Dan tidaklah engkau (hai Firaun) marah (dan bertindak menyeksa) kami melainkan kerana kami beriman kepada ayat-ayat Tuhan kami, ketika sampainya kepada kami. (Mereka berdoa): Wahai Tuhan kami, limpahkanlah kesabaran kepada kami dan matikanlah kami dalam keadaan Islam (berserah bulat-bulat kepadaMu). (126) Dan berkatalah pula Ketua-ketua dari kaum Firaun: Adakah engkau (wahai Firaun) hendak membiarkan Musa dan kaumnya untuk melakukan kerosakan di bumi (Mesir) dan meninggalkanmu serta apa-apa yang dipuja olehmu? Firaun menjawab: Kita akan membunuh anak-anak lelaki mereka dan kita biarkan hidup anak-anak perempuan mereka dan kita tetap menguasai (menundukkan) mereka. (127) (Pengikut-pengikut Nabi Musa merayu, lalu) Musa berkata kepada kaumnya: Mintalah pertolongan kepada Allah dan bersabarlah, sesungguhnya bumi ini kepunyaan Allah, diwariskannya kepada sesiapa yang dikehendakiNya dari hamba-hambaNya dan kesudahan yang baik adalah bagi orang-orang yang bertakwa. (128) Mereka berkata: Kami telah dianiaya dan diperhambakan (oleh Firaun) sebelum engkau datang kepada kami dan sesudah engkau datang kepada kami. Nabi Musa menjawab: Mudah-mudahan Tuhan kamu akan membinasakan musuh kamu dan menjadikan kamu khalifah di bumi, kemudian Dia akan memerhati bagaimana pula perbuatan kamu? (129) Dan sesungguhnya Kami telah menimpakan Firaun dan kaumnya dengan musim kemarau dan kekurangan buah-buahan, supaya mereka insaf mengambil pelajaran. (130)

SURA AL-'ARAF Y dijeron: Creemos en el Señor de los mundos. (121) El Señor de Musa y de Harún. (122) Dijo Firaún: ¿Habéis creído en él sin que yo os haya dado permiso? Realmente se trata de una estratagema que habéis urdido en la ciudad para sacar de ella a sus habitantes, pero vais a saber. (123) Os cortaré una mano y un pie del lado contrario y luego os crucificaré a todos. (124) Dijeron: Verdaderamente hemos de volver a nuestro Señor. (125) Te vengas de nosotros sólo porque cuando llegaron los signos de nuestro Señor creímos en ellos.¡Señor nuestro! Derrama sobre nosotros paciencia y llévanos a Ti, estándote sometidos. (126) Y dijeron los principales de Firaún: ¿Vas a permitir que Musa y su gente corrompan la tierra y te abandonen a ti y a tus dioses? Dijo: Mataremos a sus hijos y dejaremos con vida a sus mujeres y en verdad que nos impondremos sobre ellos. (127) Dijo Musa a su gente: Buscad ayuda en Allah y tened paciencia, pues es cierto que la tierra pertenece a Allah y la heredarán aquellos de Sus siervos que Él quiera.Y el buen fin es de los que temen (a Allah). (128) Dijeron: Hemos sufrido antes de que tú vinieras a nosotros y también después.Dijo: Puede que vuestro Señor destruya a vuestros enemigos y haga que les sucedáis en la tierra para ver cómo actuáis. (129) Y castigamos a la familia de Firaún con los años de sequía y esterilidad y la falta de frutos para que tal vez recapacitaran. (130)