قَالَ يَا قَوْمِ أَرَأَيْتُمْ إِن كُنتُ عَلَى بَيِّنَةً مِّن رَّبِّي وَآتَانِي مِنْهُ رَحْمَةً فَمَن يَنصُرُنِي مِنَ اللّهِ إِنْ عَصَيْتُهُ فَمَا تَزِيدُونَنِي غَيْرَ تَخْسِيرٍ {63} وَيَا قَوْمِ هَـذِهِ نَاقَةُ اللّهِ لَكُمْ آيَةً فَذَرُوهَا تَأْكُلْ فِي أَرْضِ اللّهِ وَلاَ تَمَسُّوهَا بِسُوءٍ فَيَأْخُذَكُمْ عَذَابٌ قَرِيبٌ {64} فَعَقَرُوهَا فَقَالَ تَمَتَّعُواْ فِي دَارِكُمْ ثَلاَثَةَ أَيَّامٍ ذَلِكَ وَعْدٌ غَيْرُ مَكْذُوبٍ {65} فَلَمَّا جَاء أَمْرُنَا نَجَّيْنَا صَالِحاً وَالَّذِينَ آمَنُواْ مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِّنَّا وَمِنْ خِزْيِ يَوْمِئِذٍ إِنَّ رَبَّكَ هُوَ الْقَوِيُّ الْعَزِيزُ {66} وَأَخَذَ الَّذِينَ ظَلَمُواْ الصَّيْحَةُ فَأَصْبَحُواْ فِي دِيَارِهِمْ جَاثِمِينَ {67} كَأَن لَّمْ يَغْنَوْاْ فِيهَا أَلاَ إِنَّ ثَمُودَ كَفرُواْ رَبَّهُمْ أَلاَ بُعْداً لِّثَمُودَ {68} وَلَقَدْ جَاءتْ رُسُلُنَا إِبْرَاهِيمَ بِالْبُـشْرَى قَالُواْ سَلاَماً قَالَ سَلاَمٌ فَمَا لَبِثَ أَن جَاء بِعِجْلٍ حَنِيذٍ {69} فَلَمَّا رَأَى أَيْدِيَهُمْ لاَ تَصِلُ إِلَيْهِ نَكِرَهُمْ وَأَوْجَسَ مِنْهُمْ خِيفَةً قَالُواْ لاَ تَخَفْ إِنَّا أُرْسِلْنَا إِلَى قَوْمِ لُوطٍ {70} وَامْرَأَتُهُ قَآئِمَةٌ فَضَحِكَتْ فَبَشَّرْنَاهَا بِإِسْحَاقَ وَمِن وَرَاء إِسْحَاقَ يَعْقُوبَ {71} سورة هود (11) ص

Hud (Salih) dedi ki: Ey kavmim! Eğer ben Rabbimden (verilen) apaçık bir delil üzerinde isem ve O bana kendinden bir rahmet (peygamberlik) vermişse, buna ne dersiniz? Bu durum karşısında O`na âsi olursam beni Allah`tan (O`nun azabından) kim korur? O zaman siz de bana ziyan vermekten fazla bir şey yapamazsınız. (63) Ey kavmim! İşte size mucize olarak Allah`ın devesi. Onu bırakın, Allah`ın arzında yesin (içsin). Ona kötülük dokundurmayın; sonra sizi yakın bir azap yakalar. (64) Fakat Semûd kavmi o deveyi, ayaklarını keserek öldürdüler. Salih dedi ki: "Yurdunuzda üç gün daha yaşayın (sonra helâk olacaksınız)!" Bu söz, yalanlanamayan bir tehdit idi. (65) Emrimiz gelince, Salih`i ve onunla beraber iman edenleri, bizden bir rahmet olarak (azaptan) ve o günün zilletinden kurtardık. Şüphesiz Rabbin kuvvetlidir, (her şeye) galip gelendir. (66) Zulmedenleri de o korkunç ses yakaladı ve yurtlarında diz üstü çökekaldılar. (67) Sanki orada hiç oturmamışlardı. Biliniz ki, Semûd kavmi gerçekten Rablerini inkar ettiler. Yine bilesiniz ki, Semûd kavmi (Allah`ın rahmetinden) uzak kılındı. (68) Andolsun ki elçilerimiz (melekler) İbrahim`e müjde getirdiler ve: "Selam (sana)" dediler. O da: "(Size de) selam" dedi ve hemen kızartılmış bir buzağı getirdi. (69) Ellerini yemeğe uzatmadıklarını görünce, onları yadırgadı ve onlardan dolayı içine bir korku düştü. Dediler ki: Korkma! (Biz melekleriz). Lût kavmine gönderildik. (70) O esnada hanımı ayakta idi ve (bu sözleri duyunca) güldü. Ona da İshak`ı, İshak`ın ardından da Ya`kub`u müjdeledik. (71)

Hud ""Er sagte: ""O mein Volk, was meint ihr, wenn ich einen klaren Beweis von meinem Herrn habe - und Er hat mir Seine Barmherzigkeit erwiesen -, wer wird mir dann gegen Allah helfen, wenn ich Ihm ungehorsam bin? Ihr würdet mein Verderben nur fördern. (63) ""O mein Volk, dies ist die Kamelstute Allahs als ein Zeichen für euch; so laßt sie auf Allahs Erde weiden und fügt ihr kein Leid zu, damit euch nicht baldige Strafe erfasse."" (64) ""Doch sie zerschnitten ihr die Sehnen; da sagte er: ""Ergötzt euch in euren Häusern (noch) drei Tage. Das ist ein Urteil, das nicht zu verleugnen ist."" (65) "Als Unser Befehl eintraf, da erretteten Wir Salih und diejenigen, die mit ihm gläubig waren, durch Unsere Barmherzigkeit, (Wir erretteten sie) vor der Schmach jenes Tages. Wahrlich, dein Herr ist der Allmächtige, der Erhabene. (66) Da kam über diejenigen, die frevelten, der Schrei; und da lagen sie in ihren Häusern leblos hingestreckt, (67) als hätten sie nie darin gewohnt. Siehe, die Thamud zeigten sich undankbar gegen ihren Herrn; siehe, verstoßen sind die Thamud. (68) "Und es kamen Unsere Gesandten mit froher Botschaft zu Abraham. Sie sprachen: ""Friede!"" Er sagte: ""Friede!"" und es dauerte nicht lange, bis er ein gebratenes Kalb herbeibrachte. (69) ""Als er aber sah, daß ihre Hände sich nicht danach ausstreckten, fand er sie befremdend und empfand Furcht vor ihnen. Sie sprachen: ""Fürchte dich nicht; denn wir sind zum Volke Lots entsandt worden."" (70) "Und seine Frau stand dabei und lachte, worauf Wir ihr die frohe Botschaft von (ihrem künftigen Sohn) Isaak und von (dessen künftigem Sohn) Jakob nach Isaak verkündeten. (71)

Hud He said: "O my people! Tell me, if I have a clear proof from my Lord, and there has come to me a Mercy (Prophethood) from Him, who then can help me against Allâh, if I were to disobey Him? Then you increase me not but in loss. (63) "And O my people! This she-camel of Allâh is a sign to you, leave her to feed (graze) in Allâh's land, and touch her not with evil, lest a near torment should seize you." (64) But they killed her. So he said: "Enjoy yourselves in your homes for three days. This is a promise (i.e. a threat) that will not be belied." (65) So when Our Commandment came, We saved Sâlih and those who believed with him by a Mercy from Us, and from the disgrace of that Day. Verily, your Lord, He is the All-Strong, the All-Mighty (66) And As-Saîhah (torment - awful cry) overtook the wrong-doers, so they lay (dead), prostrate in their homes, (67) As if they had never lived there. No doubt! Verily, Thamûd disbelieved in their Lord. So away with Thamûd! (68) And verily, there came Our Messengers to Ibrahîm (Abraham) with glad tidings.They said: Salâm (greetings or peace!) He answered, Salâm (greetings or peace!) and he hastened to entertain them with a roasted calf. (69) But when he saw their hands went not towards it (the meal), he mistrusted them, and conceived a fear of them. They said: "Fear not, we have been sent against the people of Lût (Lot)." (70) And his wife was standing (there), and she laughed (either, because the Messengers did not eat their food or for being glad for the destruction of the people of Lut (Lot). But We gave her glad tidings of Ishâq (Isaac), and after Ishâq, of Ya'qûb (Jacob). (71)

Hud He said: "O my people! Do ye see?― if I have a Clear (Sign) from my Lord and He hath sent Mercy unto me from Himself― who then can help me against Allah if I were to disobey Him? What then would ye add to my (portion) but perdition? (63) "And O my people! this she-camel of Allah is a symbol to you: leave her to feed on Allah's (free) earth, and inflict no harm on her, or a swift Penalty will seize you! (64) But they did hamstring her. So he said: "Enjoy yourselves in your homes for three days: (then will be your ruin):(behold) there is a promise not to be belied!" (65) When Our Decree issued, We saved Saleh and those who believed with him by (special) Grace from Ourselves― and from the Ignominy of that Day. For thy Lord― He is the Strong One, and Able to enforce His Will. (66) The (mighty) Blast overtook the wrongdoers, and they lay prostrate in their homes before the morning― (67) As if they had never dwelt and flourished there. Ah! behold! For the Thamud rejected their Lord and Cherisher! Ah! Behold! Removed (from sight) were the Thamud! (68) There came Our Messengers to Abraham with glad tidings. They said "Peace!" He answered "Peace!" and hastened to entertain them with a roasted calf. (69) But when he saw their hands went not towards the (meal) he felt some mistrust of them, and conceived a fear of them. They said: "Fear not: we have been sent against the people of Lut." (70) And his wife was standing (there), and she laughed: but We gave her glad tidings of Isaac, and after him of Jacob. (71)

HUD Il dit: «Ô mon peuple! Que vous en semble, si je m’appuie sur une preuve évidente émanant de mon Seigneur et s’Il m’a accordé, de Sa part, une miséricorde, qui donc me protègera contre Allah si je Lui désobéis? Vous ne ferez qu’accroître ma perte. (63) Ô mon peuple, voici la chamelle d’Allah qu’Il vous a envoyée comme signe. Laissez-la donc paître sur la terre d’Allah, et ne lui faites aucun mal sinon, un châtiment proche vous saisira!» (64) Ils la tuèrent. Alors, il leur dit: «Jouissez (de vos biens) dans vos demeures pendant trois jours (encore)! Voilà une promesse qui ne sera pas démentie». (65) Puis, lorsque Notre ordre vint, Nous sauvâmes Ṣāliḥ et ceux qui avaient cru avec lui, - par une miséricorde venant de Nous - de l’ignominie de ce jour-là. En vérité, c’est ton Seigneur qui est le Fort, le Puissant. (66) Et le Cri saisit les injustes(1). Et les voilà foudroyés dans leurs demeures, (67) comme s’ils n’y avaient jamais prospéré. En vérité, les Ṯamūd n’ont pas cru en leur Seigneur. Que périssent les Ṯamūd! (68) Et Nos émissaires sont, certes, venus à Abraham avec la bonne nouvelle, en disant: «Salām!». Il dit: «Salām!», et il ne tarda pas à apporter un veau rôti(2). (69) Puis, lorsqu’il vit que leurs mains ne l’approchaient pas, il fut pris de suspicion à leur égard et ressentit de la peur vis-à-vis d’eux. Ils dirent: «N’aie pas peur, nous sommes envoyés au peuple de Loṭ». (70) Sa femme était debout, et elle rit alors; Nous lui annonçâmes donc (la naissance d’) Isaac, et après Isaac, Jacob(3). (71)

HUUD Saleh berkata: "Hai kaumku, bagaimana pikiranmu jika aku mempunyai bukti yang nyata dari Tuhanku dan diberi-Nya aku rahmat [kenabian] dari-Nya, maka siapakah yang akan menolong aku dari [azab] Allah jika aku mendurhakai-Nya. Sebab itu kamu tidak menambah apapun kepadaku selain daripada kerugian. (63) Hai kaumku, inilah unta betina dari Allah, sebagai mu’jizat [yang menunjukkan kebenaran] untukmu, sebab itu biarkanlah dia makan di bumi Allah, dan janganlah kamu mengganggunya dengan gangguan apapun yang akan menyebabkan kamu ditimpa azab yang dekat." (64) Mereka membunuh unta itu, maka berkata Saleh: "Bersukarialah kamu sekalian di rumahmu selama tiga hari [1] itu adalah janji yang tidak dapat didustakan." (65) Maka tatkala datang azab Kami, Kami selamatkan Saleh beserta orang-orang yang beriman bersama dia dengan rahmat dari Kami dan [Kami selamatkan] dari kehinaan di hari itu. Sesungguhnya Tuhanmu Dia-lah Yang Maha Kuat lagi Maha Perkasa. (66) Dan satu suara keras yang mengguntur menimpa orang-orang yang zalim itu, lalu mereka mati bergelimpangan di rumahnya. (67) Seolah-olah mereka belum pernah berdiam [2] di tempat itu. Ingatlah, sesungguhnya kaum Tsamud mengingkari Tuhan mereka. Ingatlah, kebinasaanlah bagi kaum Tsamud. (68) Dan sesungguhnya utusan-utusan Kami [malaikat-malaikat] telah datang kepada Ibrahim dengan membawa kabar gembira, mereka mengucapkan: "Salaman" [Selamat]. Ibrahim menjawab: "Salamun" [Selamatlah], maka tidak lama kemudian Ibrahim menyuguhkan daging anak sapi yang dipanggang. (69) Maka tatkala dilihatnya tangan mereka tidak menjamahnya, Ibrahim memandang aneh perbuatan mereka, dan merasa takut kepada mereka. Malaikat itu berkata: "Jangan kamu takut, sesungguhnya kami adalah [malaikat-malaikat] yang diutus kepada kaum Luth." (70) Dan isterinya berdiri [di balik tirai] lalu dia tersenyum. Maka Kami sampaikan kepadanya berita gembira tentang [kelahiran] Ishaq dan dari Ishaq [akan lahir puteranya] Ya’qub. (71)

Hud Nabi Soleh berkata: Wahai kaumku! Bagaimana fikiran kamu, jika aku berada dalam kebenaran yang berdasarkan bukti yang nyata (mukjizat) dari Tuhanku dan Dia pula mengurniakan rahmat (pangkat Nabi) kepadaku sebagai pemberian daripadaNya, maka siapakah yang akan menolongku dari azab Allah kalau aku menderhaka kepadaNya? Oleh itu, kamu tidak menambah sesuatu kebaikan pun bagiku selain daripada perkara yang merugikan. (63) Dan wahai kaumku! Ini adalah unta betina dari Allah untuk kamu sebagai tanda (mukjizat) yang membuktikan kebenaranku. Oleh itu, biarkanlah dia mencari makan di bumi Allah dan janganlah kamu menyentuhnya dengan sesuatu yang menyakitinya, (kalau kamu menyakitinya) maka kamu akan ditimpa azab seksa yang dekat masa datangnya. (64) Mereka kemudiannya menyembelih unta itu, lalu berkatalah Nabi Soleh kepada mereka: Bersenang-senanglah kamu di tempat masing-masing selama tiga hari; tempoh yang demikian itu, ialah suatu janji yang tidak dapat didustakan. (65) Maka ketika datang azab Kami, Kami selamatkan Soleh berserta umatnya yang beriman, dengan rahmat dari Kami dan Kami selamatkan mereka dari azab serta kehinaan hari itu. Sesungguhnya Tuhanmu, Dialah Yang Maha Kuat, lagi Maha Kuasa. (66) Dan orang-orang yang zalim itu, dibinasakan oleh satu letusan suara yang menggempakan bumi, lalu menjadilah mereka mayat-mayat yang tersungkur di tempat tinggal masing-masing. (67) (Mereka punah-ranah) seolah-olah mereka tidak pernah tinggal di situ. Ketahuilah! Sesungguhnya kaum Thamud itu kufurkan Tuhan mereka. Ketahuilah! Sesungguhnya kebinasaanlah akhirnya bagi kaum Thamud. (68) Dan sesungguhnya telah datang malaikat utusan-utusan kami kepada Nabi Ibrahim, dengan membawa berita yang menggembirakan. Lalu mereka memberi salam dengan berkata: Salam sejahtera kepadamu (wahai Ibrahim). Nabi Ibrahim menjawab: Salam sejahtera kepada kamu. Maka tidak berapa lama selepas itu, dia membawa jamuan untuk mereka seekor anak lembu yang dipanggang. (69) Maka apabila dia melihat tangan mereka tidak menyentuh hidangan itu, dia merasa pelik akan hal mereka serta merasa takut dari keadaan mereka. (Melihat kecemasannya) mereka berkata: Janganlah engkau takut wahai Ibrahim, sebenarnya kami ini diutus kepada kaum Lut (untuk membinasakan mereka). (70) Dan isterinya pada ketika itu berdiri (mendengar), lalu dia ketawa (kerana hilang perasaan takutnya). Maka Kami pun memberikan berita yang menggembirakan kepadanya (melalui malaikat itu), bahawa dia akan mendapat seorang anak: Ishak, dan sesudah Ishak, (dia pula akan mendapat seorang cucu): Yaakub. (71)

SURA DE HUD Dijo: ¡Gente mía! Decidme: Si me atengo a una prueba clara que mi Señor me ha dado y he recibido una gracia Suya.¿Quién iba a defenderme de Allah si desobedezco?No me aportáis sino perdición. (63) ¡Gente mía! Aquí tenéis a la camella de Allah que es un signo para vosotros; dejadla que coma en la tierra de Allah y no le hagáis ningún daño para que no os sorprenda un castigo próximo. (64) Pero la desjarretaron. Dijo: Disfrutad en vuestro hogar durante tres días; esta es una promesa sin engaño. (65) Y cuando Nuestro mandato llegó, salvamos a Salih y a los que junto a él creían gracias a una misericordia de Nuestra parte, librándolos de la humillación de aquel día.Es cierto que tu Señor es el Fuerte, el Irresistible. (66) El grito sorprendió a los injustos y amanecieron en sus casas caídos de bruces. (67) Como si nunca hubieran vivido en ellas. ¿Acaso los Zamud no renegaron de su Señor? ¡Fuera con los Zamud! (68) Y fueron Nuestros mensajeros a Ibrahim a llevarle las buenas noticias y dijeron: Paz, contestó: Paz; y no tardó en venir con un becerro asado. (69) Pero al ver que no tendían sus manos hacia él, le pareció extraño y sintió miedo de ellos. Dijeron: No temas, hemos sido enviados a la gente de Lut. (70) Y su mujer, que estaba de pie, se rió y le anunciamos a Ishaq y después de Ishaq a Yaqub. (71)